Altijd December?

Mocht iemand het gemist hebben..... December is weer begonnen en dat is mijn maand. Nu is de winter toch een periode die me bevalt, maar december steekt er bovenuit. Vaak vragen mensen aan me waarom. Lastig om uit te leggen. Zeker nu ik weer helemaal als ekster door het leven ga. Alles wat glimt en schittert trekt momenteel direct mijn aandacht. Normaal hou ik er niet eens van glim. Zelfs de bodylotion met glimmertjes moet er komen. Een ramp om het er af te krijgen en nog erger om het uit kleding en bed te krijgen. Daarentegen heel leuk als man ook wat gaat glimmen na een goed gesprek.

Ik denk dat het te iets te maken heeft met alle dingen die ik leuk vind in 1 maand samen. Ik ben dol op kaarslicht (liefst geurend). Geniet van lange avonden met vrienden of een goede film. In deze maand zijn er van die lekkere hapjes, andere levensmiddelen. Hoe sexy een ontbloot bovenlijf ook mag zijn, ik geniet van de dan veel zwarte kleding. Ik hou daar nu eenmaal van. Het lijkt wel of de mensen dan meer hun best doen om het mooiste uit zichzelf te halen. Ze zijn vaak milder. Zo jammer dat de rest van het jaar dat minder is, maar ik neem wat ik kan. Ik geniet van een schaatstoernooi en het jaarlijkse dartstoernooi. Ben dolblij dat Bode Miller nog een jaartje doorgaat en heb te doen met Lyndsey Vonn. Hun ski's laten kunst zien.

We helpen elkaar meer en het lijkt gezelliger te zijn. Op straat, bij een bakkie koffie en zeker bij de nodige decemberborrels! We maken weer plannen, We houden weer van. De vrije dagen zijn welkom en we zijn blij met de tevreden gezichten die Sinterklaas ons heeft gegeven en leven al kibbelend verder naar de Kerstdagen. Wat eten we, doen we aan cadeautjes, waar gaan we naar toe. Gaan we wel ergens naar toe? Houden we het dit jaar op een stamppot en voor 2 dagen films? Doen wat je wilt. Ja, ik weet dat er verplichtingen zijn voor veel mensen. Gelukkig vinden de meeste mensen dat fijn en voor diegene die er moeite mee hebben... praat er over en stop er mee! Ga in de ZEN stand en denk anders...ach die ene dag! December heeft er 31.

Wat zou het mooi zijn als we met elkaar 365 van die dagen zouden hebben. Natuurlijk is er wel eens wat, maar het heeft veel minder scherpe kantjes in december. Verdriet komt boven in december, vaak verdriet van de personen die je mist, maar dat is ook een cadeau, dan zijn er zo veel mooie herinneringen van ze. Over die herinneringen praten en lachen we. Het zal altijd blijven dat er medemensen zijn die met "haat" december uitspreken. Wat moet daar een ellende achter zitten als je dat zo lang kunt volhouden. Er zijn mensen die het hele jaar erg vinden eigenlijk.... die altijd wel iets voelen om erg, vervelend, pijnlijk etc. te vinden. Ik kan daar niets meer mee.
Egoïstisch? Misschien, misschien ook niet. Ik noem het zelfbehoud.

Mijn droom blijft toch een jaar lang december! Ook die maand heeft ups en downs, maar mild. Ik weet wel dat het een droom is, al doe ik mijn best om het voor mezelf wel te realiseren. Ik laat mezelf zien zoals ik ben, van binnen. Zoals ik voel en zoals ik denk. Je kan het er niet mee eens zijn, iets niet mooi vinden, me een zot mens vinden. Prima! Dan heb je in ieder geval een mening. Dat zou ik al fijn vinden. Elkaars mening dan respecteren zou nog mooier zijn. Gewoon kunnen doen waar we ons goed bij voelen zonder kwetsend te moeten zijn. Mensen die we niet kennen al te veroordelen om (misschien) een rol die ze spelen, omdat ze anders zijn, er anders uitzien, anders denken.

Ach, ik ben een dromer, altijd al geweest denk. Gelukkig mag ik dat van mezelf. Ik probeer er te zijn als het nodig is, maar heb geleerd mezelf niet te vergeten. Niemand is mijn levensbaas dan ik zelf! Het waren een heftige dagen 2013, toch was het een prachtig jaar. Ik heb zoveel moois ontmoet, geleerd, ondervonden en gedaan! Binnenkort komen er weer 365 dagen aan en ik wil dat gevoel van die ekster houden en dat kan ik. Niet alle dagen verlangen naar alles wat blinkt, maar wel wat schittert. Ik ga er een mooi jaar van maken! Doen jullie mee?

Tot blogs in (denk) 2014
Marnel xx

Dag lieve meis......

Nu lig je nog naast me, uitgestrekt langs m'n been. Je kreunt en hijgt wat in je slaap. Ik kroel je nek, maar je lijkt het niet te voelen. Als je wakker bent kijken je ogen langs me heen, je lijkt me niet te horen. Je legt je kop op m'n bovenbeen en zucht. Je kijkt in de verte, je ogen zijn nat, echt nat... huil je?

Pijn voel je niet, maar of je verder nog je gevoelens kan uiten? Je staart ligt stil, dat zegt alles. In al die 15 jaren van je leven heeft hij nooit stilgestaan, behalve als je weer een streek had uitgehaald en betrapt werd. Je bent een open boek voor mij. Ik voor jou ook. Wat hebben we een gesprekken gehad samen, jij weet dingen die een ander niet eens kan vermoeden. We hebben samen gehuild, maar vooral gelachen. Je bent zo ondeugend, of was, ook dat is al een tijdje weg. Je bent vlak, moe, op........ Voor mij probeer je soms nog dingen, toen we enige tijd geleden 4 dagen uit elkaar zijn geweest, wat had jij het toen slecht, .... ik ook. Ook al was je toen al niet jezelf meer. Je vreugde was immens toen je me weer zag en toen je weer naast me kon kruipen. Het gaf je even je oude ik terug. Ze mochten amper wat met me doen, je hield iedereen strak in de gaten.

Eigenlijk weten we het al sinds de warmte afgelopen zomer. Je kon dat niet meer aan. De hitte was je te veel. Ik heb die warmte, samen met je, vervloekt. In de avond kwam je wat tot leven en 's nachts rende je door de tuin. Vermoeiend was je, maar jij kan dat maken! Je komt met kromme kont, helemaal hyper, naar me toe rennen. Kom spelen, nu nog even. Het is 4 uur 's nachts......

Het is voorbij. Nu ik deze blog, voor jou, verder tik, tik ik voor het eerst zonder jou naast me, zonder je blik naar mij, die zo koppig en vasthoudend kon zijn. Die blik van, schiet op, we gaan samen wat leuks doen! Dat eeuwige getik.
Ik heb het koud. Ik voel me niet heel.
Jij hebt rust. Verdiende rust, maar ik het tegenovergestelde. Ik mis je. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik je bruine ogen, met die ondeugende blik. Op standje: ik luister toch niet..... Moeilijk.

Dank lieve Dust, mijn meis, voor zoveel moois. Ik zal voor alle herinneringen blijven zorgen. Ons leven samen zit gebeiteld in mijn hart en ik zal denken aan wat je meegaf. ''Maak je niet druk, ik ben er toch?'' Je bent er nog, in m'n hoofd, ziel, hart. Vanavond praten we nog even ok? Net als altijd. Er is zoveel gebeurd vandaag. Je hebt wat gemist hier.

Lieve schat, tot laters..... en geen katten pesten daar!!!!

Liefs
je beste vriendin xxx

Winterschilder, ik?

Net de najaar- (ietwat laat)/winterkleuren qua make-up mogen aanschouwen. We gaan steeds donkerder en de lippen en ogen mogen gelijk...er hoeft er niet meer 1 op te vallen. Of was het de bedoeling dat ze alle twee gaan opvallen. Oeps, gaan we weer. Ieder jaar neem ik me voor dat het me nu gaat lukken. Ik kan het! Ik kan meer dan een kleurtje op de lippen stiften en een roller langs de wimpers halen.

Alleen tot nu toe niet. Schoonheidsspecialisten hebben me het voorgedaan. De kleur op de wangen in een driehoek uit laten vagen... Als ze dat zeggen, ben ik ze al kwijt. Doen ze het voor, gaat dat in zo'n tempo dat ik het vervagen zie gaan langs m'n voorhoofd. Voor alles een andere kwast. Ik gebruik geen kwasten. Gelukkig mag dit sinds het najaar/winter met de vingers. Moet juist, je moet het met je vingers uitvagen. Ja, hoe weet ik nog niet, maar het klonk makkelijker dan met kwast.
Lippen stift ik gewoon met die kleur die naar boven en beneden rolt. Dus als hij minder gevuld is, dan rol ik wat verder omhoog. Doe het ook zonder spiegel. Voor de spiegel ga ik er altijd naast... Moet je omhoog in het midden van je bovenlip, zit ik bijna in m'n neus. Heb het met kwastje geprobeerd, maar dat is voor mij alleen geschikt als ik ze zou laten botoxen.

Dan moet je dit jaar de bruine tinten met je vingers op je ogen wegvagen en als eyeliner (voor de niet weter: een soort verfstreep langs je ogen) gebruik je dan groen. Waarom groen? Ik hou niet van groen en groen staat mij niet. Zwart mag ook. Als ik dat zou doen dan denken ze weer dat ik gothic ben. Een smal streepje is voor mij niet weggelegd. Het is bij mij altijd het grove werk. Fikse lijnen, dan zie je het mislukte uitvagen niet. Als dan je echtgenoot achter je langs loopt en de watjes en je mascararoller voor je neerlegt, zeg het maar, dan is het teken duidelijk. Je zit er niet op je mooist bij. Ik zeg het netjes. Het lukt niet. Gelukkig mogen de wenkbrauwen iets voller en daar met een potlood in te gaan kleuren, dat haal ik echt nooit meer in m'n hoofd. Details bespaar ik u. Poederen met een kwast? Dat is niet mogelijk. De poeder ligt op je kleren en je gezicht heeft er sproeten bij.

Heb op internet weer een filmpje gevonden dat het mij gaat leren. Ik geef niet op! Niet dat ik zo nodig in de kleuren wil, maar ik wil het wel kunnen, voor als ik wel wil. Bent u er nog? Al laat ik foundation (voor de niet weter: smeersel in bruintinten op je gezicht) voor wat het is. Ik heb nog steeds een trauma van een vroegere werkkring. Kwam je 's morgens binnen en daar zat ze weer. Op 18 januari of ze net weer 3 weken naar de Canarische Eilanden was geweest. Iedere dag. Gezond kleurtje vond ze, ik heb er wat naar gestaard. Donkerzand (ja dat weet ik ook nog) bruin op gezicht en rode konen, keurig gevaagd, ogen aangepast aan de kleding en zwarte, veel te lange, waar koop je die, wimpers. Lippen met eerst een streep om de mond en dan keurig in de lijntjes ingekleurd. Dat kon ze wel... kleuren. Werken wat minder... Ach, ieder z'n kwaliteiten, niet waar?

Mocht het me een keer lukken om te voldoen aan die idiote modegrillen en voorschriften om ons te doen geloven dat we zonder al die verf en poeder niet mooi genoeg zijn, dan laat ik het u pagina groot zien. Ik probeer al een tijdje, dus het kan zijn dat het een collectie wordt, niet als boven beschreven...wat jaren later denk. Ik ga op les en ik ga er voor!!! Ik wil kunnen schilderen en uitvagen. Wenst u me succes?

Tot blogs
Marnel xx

Gastblog www.wondervol.nl - Is er leven boven maat 40?

Heb een gastblog geschreven voor bovenstaande site. Hoort natuurlijk tussen de mug die naar een olifant ging.
Dit is de url: http://wondervol.nl/marnel-kan-woord-obese-meer-horen-lezen-gastblog/

Tot blogs

Marnel xx

What´s in a name?

De tijd is gekomen om een duidelijke keuze te maken. Zoals bekend zit ik in een roerige periode in m'n leven. In deze periode heb ik veel tijd om na te denken en om allerlei herinneringen op te halen. Ook heb ik de tijd om na te denken over de toekomst en in die toekomst laat ik crisis, ziekte en wat andere dingen, misschien wel niet terecht, achterwege. Ik denk dan even aan een toekomst zoals hij mij wel zou passen. Die toekomst is voor een deel gebaseerd op herinneringen en dingen die je meemaakt, die je voelt. Soms door 1 zin van iemand, door het zien van iets op tv of op straat.

Ik denk graag aan de toekomst momenteel. Wil dolgraag alles wat er nu gebeurt achter me laten. Ook kan ik ineens genieten van een prachtige herinnering door een woord of een foto. De dingen die ik heb meegemaakt en die mij gekwetst hebben laat ik achter me. Net als ik achter me laat dat ik ook best wel eens iemand gekwetst zal hebben. Ik hoef geen sorry te horen en heb zelf geen zin om sorry te zeggen. Het was zo en het is gebeurd. Sommige nare dingen zal ik nooit vergeten. Dingen die me in mijn hart geraakt hebben, maar daardoor ook meer mij gemaakt hebben. Ik mis dagelijks mensen die ik nooit had willen verliezen, ook mensen die nog leven, maar dat IS leven!

Als ik in het nu denk, ben ik aardig naar de toekomst op weg. Ik heb toch die geweldige zoon maar gekregen. Ben toch maar mooi samen met de heerlijkste man ter wereld. Word aanbeden door een stel vierpoters die, zolang ik maar met eten blijf komen, hun liefde soms iets te heftig willen uiten. En er zijn nog wat mensen om me heen die mijn leven heel erg mooi maken. Die van mij houden zoals ik ben. Steeds meer begin te worden. Die persoon die ik in de toekomst wil zijn. Compleet dus!

Zal ik dat eigenwijze kwijt raken, die stellige mening (ik blijf lezen om te baseren op ;) ), de humor die mij eigen is, de acceptatie waar ik zo tegen vecht? Nee, natuurlijk raak ik dat niet kwijt, er komt alleen nog een stukje ik bij! ''Mij'' waarvan ik wel wist dat het er was, maar waar ik niets mee deed/doe. Redenen te over, maar, wat ik nu dus weet, geen enkele reden om dat stukje ''mij'' niet te gebruiken. Te gebruiken om me compleet te maken. Iets wat ik, door alles, me al lang niet meer heb gevoeld.

Als ik dan droom over die toekomst en mezelf de kracht geef om dat complete mens te worden, dan denk ik altijd aan mezelf zoals ik ben genoemd. Ik merk steeds vaker dat ik niet meer een naam wil hebben die ''bij'' is. Een naam die niet voor mij is gekozen toen ik groeide om als mens te komen opgroeien bij twee prachtige ouders. Een naam gekozen door iemand waar ik al jaren geen contact meer mee heb, die bij mij geen gevoelens losmaakt. Een naam die nergens op slaat en die ik net als mijn gegeven naam altijd moet verklaren. Ik heb een hekel aan die naam gekregen. Er zijn enkele mensen die me bij mijn gegeven naam noemen, en weet je, dat klinkt me tegenwoordig als muziek in de oren. Bij ''NAK'' zakt de weegschaal de verkeerde kant op. Die Nak wil ik niet meer, ben ik niet meer.

Vanaf nu begin ik met een klein stukje toekomst van mijn dromen. Ik wil geen Nak meer genoemd worden! Uiteraard zijn er enkele intieme personen om me heen uit wiens mond Nak anders klinkt en van wie ik het wel kan begrijpen dat het even gaat duren. Ik begrijp ook dat ik niet kan verlangen dat mijn toekomstdroom door een ander gelijk gereset kan worden. Ik hoop in de toekomst nog meer te mogen verwezenlijken, maar dit is voor mij een belangrijk begin, Ik ben IK weer!

Tot blogs,

MARNEL xx

Kom op!

Het lijkt me dat er weinig mensen zijn die er niet mee te maken hebben gehad. Personen die ongeacht wat er gebeurt bij je altijd de zonnige kant zien. Die doodmakende opmerkingen dat er wel ergere dingen zijn, dat de wereld niet vergaat, dat morgen alles anders lijkt, dat de kop op moet. Dat moet me trouwens nog eens uitgelegd worden... hoe doe ik dat... m'n kop op? Dat ding staat er altijd op. Ja er zijn ergere dingen, inderdaad vergaat de wereld niet (al zou je me soms anders wijs kunnen maken) en goede kans dat morgen alles anders lijkt, want dan heb ik andere dingen te doen, die anders bekeken dienen te worden. Die personen die altijd de liefde zien en een soort van zweverig de dagen kunnen doorbrengen.

Voorop gesteld, wil je dat, ben je zo, ik vind dat erg fijn voor je en hoop dat iedere dag bij jou dat goede humeur er is, dat lieflijke gevoel blijft, de lach straalt en de mensen om hen heen 1 brok vreugde zijn. Het is alleen zo dat ik niet zo in elkaar zit. Ik ben dol op af en toe stampvoeten, vind het heerlijk om op z'n tijd mega zielig te zijn, vind van mezelf dat ik best een dag heel sjago mag zijn en ook gewoon niets hoef te zeggen als ik er geen zin in heb. Zo'n dag hebben dat je gewoon niet onder dat dekbed uit wil en dat ook gewoon doet. Zeg nou zelf, dat is een droom. We staan toch allemaal op voor werk of hebben weer, bang om niets te doen te hebben, de agenda te vol. Die dag kan dus niet, dan maar het van de zonnige kant zien, de kop op, de wereld straalt me tegemoet, we gaan er voor!

Ik heb er een oplossing voor gevonden, ik zeg het niet meer. Ik beleef die dagen nu gewoon heel stiekem. Stampvoeten doe ik op een plek van mij alleen. Echtgenoot weet wel hoe laat het is en laat me, net als ik hem bij zijn dag, met rust. Ben uiteraard superpositief, vrolijk en meegaand (dat valt me vaak wel zwaar, geef ik eerlijk toe, ben niet zo meegaanderig, maar ik werk er aan). Wat dan ZO heerlijk is, ik ben baas over eigen denken en dat doe ik dan zo lekker negatief. Ik kan dan zo stil foeteren en zo zielig zijn. Zalig is dat. Vaak duurt het nu maar even, want ik kan mijn ei helemaal kwijt. Ideaal zo'n bui zonder ergernissen!

De stemmetjes hoor ik al... ja, maar.... Tuurlijk als je verdrietig of ziek bent dan zijn opbeurende woorden vaak gewenst, woorden die gemeend zijn, waar echt uit blijkt dat er over na is gedacht. Niet beterschap tegen iemand die niet meer beter wordt. Niet morgen ziet het er anders uit als je net je baan bent kwijtgeraakt. Laat iemand zielig zijn als z'n huwelijk op de klippen is gelopen! Die wil die kop er even niet op! Als iemand sjago is laat ze even, er zal wel een reden voor zijn. Praat gewoon eens met iemand mee, toon dat begrip...ja het is flut, ja het is niet leuk.... , maar kom op dat moment niet aan met dat het er anders uit gaat zien.. Huil mee, dat is soms nog lekker ook.

Hebben jullie dat nou echt nooit? Ik voel me er soms zo alleen in.... best zielig eigenlijk ;)

Tot blogs
Nak xx

Dag zomer, welkom herfst!

Binnen een paar dagen ging de hitte over in een soort van herfstweer. Vertel ik jullie niets nieuws mee.
Buiten hoorde ik wind en regen spelen met elkaar en het geeft mij een fijn gevoel. Nee ik ga jullie niet al vervelen met mijn decemberverslaving! Het gaat dit keer meer over het feit dat ik steeds vaker denk dat ik toch echt nog meer genen of iets dergelijks moet missen.

Welke dit keer? Die van het huishouden is bekend. Deze gaat meer over het winkelen, mode, kopen, het weten wat er deze herfst moet. Ik hoor verhalen over de nieuwste aankopen, die te gaaf of keigoed zijn, aan. Kledingstukken die ineens een andere naam hebben. Weet ik veel dat het gewoon een spijkerbroek is, maar dan met een bepaald stiksel... De kleuren die we nu toch echt in de kast moeten hebben hangen. Er wordt me gevraagd wanneer ik ga winkelen om mijn collectie aan te passen en of ik die schitterende jurkjes bij H&M gezien heb... (ik heb/draag geen jurken.... zucht). Het heeft bij mij weinig zin... het is al jaren hetzelfde qua kleur en smaak.

Nu is dat allemaal nog te overzien als ik niet zo'n bloedhekel aan winkelen heb. Je kunt mij geweldig pesten en helemaal verdrietig maken met me een dag verplicht die winkels in te slepen waar van die verveelde gezichten staan met een blik van: waag het niet mij wat te vragen, je bent boven de 20...opzouten.!  Dan heb ik het nog niet over mijn andere ''winkeldames-tegens''... m'n lengte, m'n prachtige ''lange'' benen, mijn net zo verveelde gezicht en duidelijk rode hoofd van ergernis.... Ik krijg het zo benauwd in die zaken, ik word zo verdrietig. Kan dan alleen maar denken aan m'n laptop waar ik wat ik wil met een paar klikken kan aanschaffen (winkelen zonder kopen snap ik helemaal niet). Mag het dagen bekijken en als het me toch niet bevalt komen ze het weer ophalen ook! Neem me mee de stad in om boekenwinkels in te duiken of een antiekwinkel (en niet te vaak), maar laat me niet winkelen. Ik word er nu trouwens op gewezen dat ik al een tijdje het verkeerde Nederlandse woord gebruik. Sorry... ik bedoel shoppen!.



Kleuren heb ik weinig mee. Ik weet wat ik leuk vind en ben zeer saai...  alles is in zwart, bruin en spijkerblauw (oeps weer de fout in ..zwart-, bruin- en.denim-tinten). Wat voor seizoen het ook is... die kleuren horen bij mij al zo'n 25 jaar. Haal momenteel de leukste kledingsuggesties van Pinterest af, staat er wel  2001 bij, maar dat zal mij een zorg wezen. Ik ga dat ''net'' afzoeken en vind het... vaak voor een koopje en ik ben helemaal gelukkig. Een ander er gelukkig mee maken lukt vaak niet, want het is momenteel nou niet iets wat ''trending'' is. Gelukkig is eega niet anders dan ik, dus die kan het wel waarderen. Bij mij geen bloemen op buik of panters aan de armen. Geen lichtgevende, je kan het 1x aan, kledij.

Denk nu niet dat ik dagelijks in joggingbroek met t-shirt rondbanjer. Verre van dat, maar niet datgene wat in de etalage hangt of volgens de dames van RTL Boulevard zo hot is. Ik ben gewoon ik, lastig voor mezelf soms, maar ik voel me meestal prettig in ''mezelf'' zijn qua denken, doen en DRAGEN :-) Denk ook niet dat ik het andere bij iemand lelijk vind...helemaal niet! Het is alleen niet iets wat bij mij past. De 2 herfst-setjes die ik mee plaats...daar kun je mij in vinden. Kom je ze tegen, zeg even gedag, misschien ben ik het wel.

(Deze blog is gebruikt voor ''Mijn smaak ben ik'')

Tot blogs
Nak xx

Onzichtbaar - zichtbaar 2-1

Met harde hand voel ik me weer meer onzichtbaar dan zichtbaar ziek worden. Voor mij houdt dat dus in dat ik met enorme kracht voel terugkomen dat waar ik even niet mee bezig wil zijn na een operatie aan de zichtbare ziekte. Aangezien de operatie niet helemaal verliep zoals werd verwacht en ik (volgens arts) nogal hardhandig aangepakt moest worden  is het onzichtbare momenteel in protesteer-stand.

Jullie kennen het wel. Een goede dag en je doet gelijk even alles wat je een week lang je hebt voorgenomen als die dag kwam… wetende dat de volgende dag jou gaat uitlachen om gisteren. Zoiets voel ik nu, maar dan een goede dag na een kwartaal aan voornemens of zoiets…. en DIE DAG er na. Reuma-gevoelige delen laten 24 uur per dag weten dat ze het niet eens zijn met wat er is gebeurd. De rug is met geen mogelijkheid meer recht te krijgen. De nachten duren uren en de dagen verlopen ‘vierkant en poezelig’, oftewel tv, laptop en m’n kroelkinderen.

De spieren, pezen en alles wat gehecht is gaat de ontstekingsfase in of dreigt daarmee. Er was me beloofd dat de pijn van het zichtbare na de operatie beduidend minder zou worden. Dat klopt, maar dat onzichtbare heeft zich duidelijk verwaarloosd gevoeld.  Gesprekken met de deskundigen, die zich telefonisch heel trouw blijven melden brengen geen betere boodschap dan wat mijn lichaam me verteld. Heel naar, maar de operatie was noodzakelijk…. Vertel mij dat niet, maar die onzichtbare vijand in mij! Ook het geruststellende ‘’over twee weken ben je hier weer en dan kijken we verder wat we gaan doen… ‘’. Laat dat mij nou heel niet geruststellen. Dat onzichtbare wil niet meer genegeerd worden, dus zal er meer bij betrokken moeten worden, een eigen stem in de behandeling krijgen. Gelukkig zijn deskundigen en ik dat eens!

Heel gek, maar na jaren van onzichtbaarheid drijft het me nu tot zichtbare emotie. Ik leefde met wat het met me deed en baalde af en toe wat, maar nu ben ik boos en haat het onzichtbare… Het is nu een vijand en ik kan niet winnen!  Heb het lef om je zichtbaar te laten zien, daar kan ik wat mee! Het is te veel beperking, pillen, behandelingen, pijn en te weinig zekerheid en zichtbaarheid. Het is dus beiden TE. 

Tuurlijk gooi ik het hoofd omhoog en ga ik de strijd met beiden gevechten nog harder aan dan normaal, maar ook ik heb een grens…. Ik ben namelijk zo moe…. zo vreselijk moe… en teleurgesteld… en teleurstelling doet ook zo onzichtbaar pijn… , zou dat wel beseft worden?

Tot blogs

Nak xx

Dit nummer is voor hem en hen die er momenteel altijd voor me zijn.... en dat vraagt wat ;)

Zomer lust en last!

Bijna half juli. Kijkend naar buiten zie ik miezerregen en een boom die al druppels laat vallen. In de verte komt een lichte lucht mijn kant op, gestuurd vanuit een plek waar de zonnestralen al weer zijn verschenen.

De lusten en lasten van de zonnige periode achter me, draag ik duidelijk met me mee. De lust van een al wat bruinig velletje, een gezicht wat, volgens velen, een gezonde kleur krijgt. Op zich al een wonder, aangezien ik me bescherm met een Nike  die een klep van hier tot achterkant tuin heeft. Onder een vrolijke, met gekleurde bollen, parasol zit. Daarnaast me ook nog insmeer met een factor waar je eigenlijk gewoon wit van wilt blijven. Dat gezonde nou ook niet helemaal klopt. Toch is er echt een bruin tintje te zien en egaal… jazeker!!! Het strandkind in me verloochent zich niet.

De last, zucht! Op foto’s van jaren geleden (hoelang gaat jullie niets aan, maar lang) was het al te zien. Ik heb iedere zomerse zomerperiode dezelfde last. Heb er alles al aan geprobeerd, tot afplakken aan toe. Klodders factor ‘’witblijven’’ er op gesmeerd, die ook duidelijk zichtbaar waren.  Voor het zicht wit, maar er onder gebeurde het toch….. Alle pogingen om er een zomer van verschoond te blijven, mislukten hopeloos. Altijd was het voor iedereen duidelijk. Je zag aan mij dat de zon op buitentemperatuur was/is. Ik geef na 5 minuten buiten met zon aan mijn omgeving, zonder spreken, door dat het buiten heel goed toeven was/is. Een last waar ik al tegenop ga zien als het maart is. 

Als hij nou groot was, maar dat is hij helemaal niet, eerder klein. De zon moet er echt z’n best voor doen. Zeker met al die voorzorgsmaatregelen, maar 1 straal is speciaal voor mij gemaakt. Welke kant mijn wip opgaat, die straal gaat mee. Altijd is na de eerste echt zomerse periode een rode aardbei te zien. Mijn neus! Een bescheiden wippertje die altijd verbrandt en rood wordt. Knalrood. Zo’n neus die aangeeft dat je de fles wijn moest leegdrinken of die krat koude biertjes echt niet kon laten staan. Zo’n neus dat mensen aan je vragen of het een wild avondje was de dag er voor. Dat ze je thee geven zonder te vragen wat je wilt drinken en dan kijken naar je neus. Zeg nou zelf, ik heb nou niet zo’n neus die daar om vraagt, hij steekt nergens uit, stelt zich bescheiden op en speelt vrolijk mee.

Ik heb met meerdere dingen van mezelf op z’n tijd een wat mindere band, maar met de neus zal het zomergevecht nooit meer overgaan. We moeten elkaar dan gewoon niet. Hij kleurt ook niet leuk bruin op. Nee, dat is bruinig met van die stipjes…. Sproeten. Gelukkig wordt voor mij de last dan een lust, want mensen zijn gek op sproeten. Vinden ze schattig. Die neus is van een drankorgel veranderd in een troetelmoppie. In die fase zit ik nu. De veranderfase. Die miezerregen en die donkere wolken komen nu wel even goed uit…al komt de lichte lucht inmiddels erg dichtbij. Dat wordt weer thee tijdens happy hour vanmiddag ben ik bang…

Tot blogs

Nak xx

Verplicht demonstreren!

Wat zijn we toch een heerlijk land. Wat is mijn maandag vandaag weer goed begonnen. Een lachbui waar maar moeilijk een einde aan komt. Ons landje van regels, afspraken en het bijna nimmer spontane. Ons landje van zwijgend toezien en op verjaardagen klagen. Ons landje, het braafste kind uit de klas.

Het gaat gebeuren..... We gaan er tegen in! We pikken het niet meer! We gaan de straat op! Ik weet niet of u het al gehoord of gelezen hebt, maar we gaan demonstreren, protesteren, wat je maar wilt. Grote Geert (al had het wat mij betreft net zo goed onze Theo om de hoek kunnen zijn) heeft ons opgeroepen en al gezegd dat we er zijn. Zijn ze daar in Den Haag nou helemaal gek geworden? Nog meer bezuinigen? Uhhh dat doen we al enige jaren, maar ok, soms zien we het licht. Geert heeft dat licht dus gezien en durft het aan. Wat durft hij aan, vraagt u zich af? De straat op met al ons Nederlanders. Zonder onderscheid is een ieder welkom (moet in dit geval wel even gemeld worden).

U denkt nu vast dat ik het niet meer helder zie, of de maandag begonnen ben met een flinke neut..... Niks van dit. Ik ben opgeroepen om te zorgen dat ik 21 september 2013 vrij ben en dan naar Den Haag te komen, met u allen! Dan zijn de vergunningen rond, hebben we politie en beveiliging op orde, staat ME paraat, weet kabinet wat er komen gaat en hebben wij alle tijd om het te regelen. Kunnen eerst nog even op vakantie, de boel weer opruimen, van de zon genieten. Wachtend op het nu al bekende verhaaltje op Prinsjesdag, gooien we er met z'n allen nog een eigen Prinsjesdag tegenaan. Met onze eisen en onze wil! Wel even wachten tot de 21ste, dan is de vergunning er en weten we waartegen we gaan staan met doeken en leuzen. Goed zeg, zo'n spontaan protest van ons Nederlanders.

Het zou leuk zijn als we wel op tijd de dresscode doorkrijgen, daar zijn wij Nederlandse vrouwen nogal gevoelig voor. Een programmaboekje kan ook geen kwaad. We zijn niet zo goed in dat spontane, we durven dat niet zo. Ook denken we dat het toch niet helpt.....  Zo zonde van de zaterdag, daar gaat het vissie op de markt... ook weer zo wat.

Niets mee te maken met dit al. We gaan met z'n allen! We weten het nu al, dus alle tijd om alles te regelen en er een gezellige dag met elkaar van te maken. Laat ze het in Den Haag maar eens voelen dat we het niet meer pikken, we zullen ze er eens mee overvallen!!! Nu hopen op een beetje weer, dan sluiten we het af met een BBQ. Wat een lef. We gaan er tegen in.... Ben er opgewonden van!!! We praten niet meer, we gaan actie ondernemen... duurt nog even, maar ja dat heb je als je alles aan moet vragen etc.. Verder zo spontaan als wat... Heerlijk! Eindelijk stout!

Ik zeg maar....tot de 21ste allemaal, maar eerst nog fijne zomer, fijne vakantie en geniet van alles wat u gaat doen ;)

Tot blogs
Nak xx

Terror Teun

Het is velen niet ontgaan dat wij sinds een maand of 9 een nieuw gezinslid hebben. Een cypertje van een heer. Een naam vinden voor zo'n klein worm is altijd een probleem hier, al is het wel minder geworden na het verlaten van de ouderlijke woning van zoon. Niet dat hij niet meer laat merken dat de naam werkelijk niet kan, maar het beslissen gaat stuk sneller. Het is Teun geworden. Waarom Teun? Mijn moeder heette zo en heeft haar hele leven het vreselijk gevonden. De 3 Teunen in hun gezin waren haar iets te veel en die naam paste eigenlijk zo schattig bij haar. Teun had schattig kittenkoppie en ik was foto moeder aan het stoffen en 1 + 1 is Teun.

Teun werd vooral door echtgenoot omarmd. Hij was ook de persoon die Teun als nieuw gezinslid introduceerde. Nu is het hier voor een kleine kitten moeilijk om een plek te vinden. Om dezelfde warmte te krijgen van de rest van het gezin als die hij van echtgenoot kreeg/krijgt. Ik moet eerlijk zijn en u vertellen dat met 4 volwassen katten en 1 teckel het voor mij eigenlijk wel goed was. Na de eerdere 6 begon het wat rustiger te worden. De gevechten om een plek bij brokjes en slaapkussens werden minder, er was meer plek. Het verlies van m'n 2 schatten vond ik erg en heb me echt daar overheen moeten zetten. Geen vervanging, maar vernieuwing. Na een week of 3 was ik om hoor. Zo'n klein lief bolletje wol...ze zijn zo leuk. Dan.

Een plek vinden tussen teckel en 4 medestrijders was een heel ander verhaal. Het heeft Teun regelmatig een corrigerende tik gekost (ik hou het netjes, want een tik schijnt tegenwoordig bijna gelijk te zijn aan een soort van doodslag). Ik heb het dan wel over tikken van z'n soortgenoten, hoger in rang. De teckel heeft een paar keer maar net mis gehapt. Laat ik iedereen direct geruststellen, Teun is bij al die opvoedmaanden nooit gewond geraakt. Hooguit gepikeerd en zeker boos, heel boos. Teun, het door echtgenoot tot in de grond verwende bolletje wol groeit natuurlijk wel door. In z'n jonge leventje heeft Teun alles opgeslagen in dat kleine koppie. Eigenlijk was er maar 1 die zijn goedkeuring kon wegdragen. Roos, de altijd lieve Roos... als kitten gaf Teun Roos al een grote mond.... en Roos? Zij likte hem af en warmde hem op als het koud was afgelopen winter.

Teun werd peuter, kleuter en groeide door tot wat wij nu een onuitstaanbare puber noemen. Ons ja is Teun zijn nee. Speeltijd is etenstijd. Hondenmand is Teunplek. Kattenpaal is Teunpaal. Achter de TV is het zo leuk, want dat mag niet. Een raam is niet langer dan een kwartier schoon. Niets leuker dan op aanrecht met luide miauwen duidelijk maken dat er weer wat anders is wat je wilt. Zelfs de baas van de beestenroedel, Luna, gaat met regelmaat op de loop. Even maar om dan snel terug te komen om met Teun te knuffen. Net als de rest. Net als wij. Alleen Teun is het allang niet meer. TERROR Teun is het al enige tijd. Maakt Teun niets uit. De Benjamin (wat een betere naam was geweest, want moeder is altijd schattig gebleven) krijgt in alles z'n zin,

Behalve als Terror Teun buiten in de tuin is. Dan is het weer Teuntje. Alles is eng, alles is groot, alles bezorgt hem de rillingen. Zonder begeleiding van Luna of Roos verzet hij geen stap. Loopt hij 3 stappen voor ze uit is het plots net een standbeeld. De teckel en Siem vertrouwt hij niet... die durven veel te veel. Macho's zijn het. Het op de schutting klimmen van Luna of Roos en daar naar kijken is zo'n beetje het meest gewaagde wat Teuntje buiten heeft beleefd. Hij is graag buiten, op de rieten stoel (liefst met zacht kussentje), kijkend naar wat iedereen tot hem komt brengen en wachtend op veel knuffels en aaitjes. Nooit erg lang. Zijn wij binnen dan krijgt het raan een enorme tik en weten we dat Teuntje met 1 stap over de drempel van de tuindeur weer Terror Teun zal zijn.... De grootste macho ooit in huize van Dartel aanwezig geweest en dat wil wat zeggen met al die mannen!

Tot blogs
Nak xx

Mooi weer spelen.

Sommige dingen zijn inmiddels zo normaal dat je het maar langs je heen laat gaan. Dingen die iedere keer zo’n beetje om de zelfde tijd weer opspelen. Ik heb het dan niet over de vastgestelde feestdagen . Feestdagen….. heb het nooit begrepen, zeker als klein kind niet, waarom ze allemaal  zo genoemd werden.

Als je zoals ik christelijk bent opgevoed en op de school met de Bijbel  je eerste woordjes en sommen leerde, was het sterven van Jezus voor mij geen feestdag. Wist ik veel dat het sterven was om het voor ons beter te maken.  Laten we voorzichtig stellen dat we dat dan gaan meemaken als wij zelf sterven, want anders is die missie hopeloos mislukt.  Als kind vond ik het voor de toenmalige vorstin, Juliana, heel verdrietig dat je op je verjaardag altijd uren op een trap moest gaan staan om verlepte bosjes bloemen in ontvangst te nemen. Dan ga ik het maar niet hebben over Kerstmis, waarin de verplichte bezoeken voor de nodige ruzies zorgen, wat een feest!  Trouwens met al die samengestelde gezinnen van tegenwoordig is het toch niet meer mogelijk om het in 2 dagen te proppen.

Gaan we naar de jaarovergang. Ook zo leuk.  Overwerkte brandwondencentra, beesten veranderd in junks (zitten al 2 weken onder de pillen) en veel mensen aan de rand van alcoholvergiftiging, maar het vuurwerk was mooi en de bollen van tante Gre lekker. Het grootste feest is dan nog dat we onszelf alles wat we lekker vinden gaan ontzeggen, want we nemen van alle goeds het beste voor. Gezellig hoor.

Dan Pasen, dat  begon ik te waarderen. Waarom met Pasen geen leuke frutseltjes net als met Kerstmis.  Alles lekker fris en helder, vrolijk en blij. Regelmatig valt het op een moment in de lente die al z’n pracht laat zien.  Mooie takken in huis met leuke beschilderde eitjes, niemand die zeurt dat er allerlei verplichtingen zijn.  Met al z’n betekenis en versierselen bevalt Pasen mij eigenlijk heel goed.  Pasen sluit voor mij altijd een gedeelte af. Tsja ik eet wat te veel eieren volgens de mensen die het weten, te veel chocolade, ook niet goed, maar dat zijn eigenlijk de enige zeurdingen dan.

Hemelvaart en Pinsteren zijn meer vakantiedagen geworden. De eerste vakantie in de wat voor veel mensen al zomer wordt genoemd…….  Nu kom ik weer even terug bij waar ik begon. Ieder jaar komen dezelfde dingen terug…toch? Dus ook dat door velen wordt verwacht dat als het 1 maart is het direct omslaat naar een groene wereld met temperaturen waar we in de zomer al vaak niet aankomen. De eerste maart, dan is het nog ca. 3 weken winter! Dan pas komt de lente.  Zijn de verwachtingen van de meesten van ons  tot zomerniveau gestegen. Terwijl je nog 3 maanden lente door moet worstelen.  Er kunnen mooie en ook warme lentedagen zijn, maar dat zijn geen zomerdagen, moet je toch echt even wachten tot eind juni. Dan maar hopen op een aardige zomer. Neem van mij aan, hij deugd nooit. Of te koud, te nat, te droog, te warm…

Foto Jolande de Buyzer

Gelukkig weet ik ook dat er weer een herfst op volgt. Waarin we in bewondering naar alle pracht kijken van de kleuren die we zien… dat de eerste sneeuw zich ook niet aan de winter houdt.  Zo blijven we, voorspelbaar geworden inmiddels, het hele jaar bezig met het weer en alles wat daarbij hoort.  Momenteel zitten we in de ‘’we denken dat het zomer is’’ fase en man man wat valt het tegen. Volgens sommige moeten we weer een jaar wachten op de volgende mooie ‘’zomerdag’’.  We hebben Nederland omgetoverd met kunstmatige gekweekte plantjes tot een vrolijk zomers geheel, dan verwachten we wel medewerking van het weer….

Het is nu 10 mei , we hebben nog ongeveer een halve lente te gaan. Het gaat nog moeilijk worden. Ons geduld zal nog op de proef gesteld worden, maar ach, dan gaan we toch zoals gewoonlijk zeuren over de te dure prijzen van de groente en de graaiende politici, de sporthelden of verliezers en de lastige landgenoten  die de dingen anders doen dan wij, want laten we eerlijk zijn…wij weten het toch het beste… 

Tot blogs

Nak xx

Column Onzichtbaar Ziek.nl

Nieuwste column van mij te vinden op:

http://www.onzichtbaarziek.nl/?p=4518#more-4518

Dagboek: de laatste week!!!!

Het zit er op en ik heb genoten!!!! Lees er over op https://www.facebook.com/VanDeNakOpDeTak , like de pagina en volg hoe ik verder ga.

Fijn weekend en tot later!
XX

Wauw!!!! and still counting!

Klik op foto en zie het geweldige aantal, helemaal blij ik :-)

Toch jammer dat er dan zo weinig ''likes'' en reacties zijn.....  465 x  gezien, Bedankt lieverds en zeker diegene die delen en helpen met hun reactie etc.

xx

Dagboek week 3!

Week 3 zonder Social Media, het was een apart weekje :-)!
Te lezen op: https://www.facebook.com/VanDeNakOpDeTak , lees je er, geef een like op de pagina (druk op die duim) of reactie. Altijd leuk!

XX

Week 2

Voor het verslag van week 2 ga naar:
https://www.facebook.com/VanDeNakOpDeTak

Geef een like en een reactie is ook leuk!

Tot volgende week xx

1e week zonder social media!

Sorry, vergeten, maar verslag van 1e week staat op:  https://www.facebook.com/VanDeNakOpDeTak.
Nooit te laat om het door te geven, dus bij deze. Bedankt dat ik er op gewezen ben.

Tot eind van de week :-) xx

ps: reactie of een like is altijd leuk!

Mijn ''sociale'' stopmaand

Vanaf morgen ga ik de uitdaging aan om een maand geen gebruik te maken van Facebook, Twitter, Hyves, de sociale media dus. Mobiel alleen om te bellen met beperkt beltegoed. Ervaren of het allemaal veel invloed op mijn leven heeft. Ervaren of het wel zo sociaal is.

In deze maand houd ik een dagboek bij op mijn eigen pagina https://www.facebook.com/VanDeNakOpDeTak. Eens per week zal ik jullie op de hoogte houden van mijn ervaring. Wil je weten hoe ik tegen alles aankijk zul je het daar kunnen volgen. ''Liken'' zou ik zeggen.
Het is niet de bedoeling dat ik antwoord ga geven op vragen die gesteld worden.
Voor urgente boodschappen is er in eerste instantie mijn mailadres en kan het echt niet anders: de huistelefoon.

Ik vind het een uitdaging en we zullen zien of ik het voor elkaar krijg. Zie jullie hopelijk met wat leuke reacties op https://www.facebook.com/VanDeNakOpDeTak.

Tot de 18e, bijna lentedag ;)

Nak xx

Wij, Nak vinden.

Even een korte verwondering van mij. Iets wat me steeds opvalt en waar ik niet zo goed weet wat ik er mee aan moet. Eigenlijk hoef ik er niets mee te doen of van te vinden, want dat is al bekend.
Snappen jullie het nog? Ik zelf ben het nog steeds aan het uitvogelen.

Het gaat om iets wat we dagelijks lezen of horen. Net nog, op tv, hoorde ik dat ik compleet in shock was bij een bepaalde gebeurtenis. Ik weet er niets meer van. Ja, wel van die gebeurtenis, maar niet dat ik in shock was. Vanmiddag op de radio hoorde ik dat ik vond dat er niet bezuinigd mocht worden op ''iets''. Goed dat ze het me vertelden, want ik wist niet eens dat datgene bestond.

Steeds verbaas ik me. Sommige media doen het wat vaker dan andere media, maar echt ik heb meer meningen en was vaker van slag dan ik zelf gemerkt heb. Ook was ik heel vaak boos en verheugd. Heb ik heel vaak iets mee gevierd, en ook regelmatig verdriet gekend. Vraag me niet waarom en waar, ik kan me er echt niets van herinneren. Vaak weet ik wel wat voor iets ze bedoelen, maar daar had ik niets mee te maken en ze hebben me ook nooit ergens om gevraagd.

Ahhh daar is het weer, ik luister eigenlijk niet naar de radio, maar daar werd ik weer geroepen. Jij Nederlander! Met z'n allen hebben we weer een mening! Zo blij dat ik er dan even zelf niet over na hoef te denken of dit het beste nummer van Blof ooit gemaakt is. Ik vind volgens mij geen enkel nummer goed van ze, maar ze zullen het in de media wel beter weten.Wij Nederland hebben samen dezelfde mening, zijn tegelijk blij, vieren tegelijk, huilen tegelijk en zijn met z'n allen boos, in shock.

Snappen jullie nu wat ik bedoel? Ik ben het recht op eigen mening vaak kwijt. Er wordt met mijn gevoelens omgegaan en ik kan het niet controleren! Anderen weten eerder wat ik vind, voel, zie dan ik! Altijd heb ik gedacht dat Wij, Nederland de ondertekening van onze Vorstin was, maar ook dat had ik verkeerd.

Als maar wordt aangenomen dat ik iets vind/voel en jij en jij en jij..... zonder dat het ons gevraagd is en op basis van een paar tweets, vaak van B/C/D-eners, dan ben ik mijn gevoel bijster... jullie niet?


Tot blogs
Nak xx

Fotoleven

Geloof dat ik me de afgelopen periode door dozen foto's heb heen geworsteld. Dozen vol glimlach, schaterlach, heimwee, pijn en verdriet. Ik denk dat bijna iedereen wel eens een gelegenheid heeft dat je echt een keer al die mooie zwart/wit en gekleurde plaatjes door je handen moet laten gaan om te kijken waar ze horen.

Mijn foto's vlak na m'n geboorte liggen weer keurig bovenop. Een slaapkamer uit de jaren 50, in dat bed  een mooie vrouw (mijn moeder) die wel lief naar me keek. Wist zij veel wat er nog ging komen..... Een man met prachtige blonde krullen naast dat bed met op zijn schouder de ellebogen van mijn zus. Zus met kort jongenskoppie die graag had dat de baby 's nachts z'n (jaja) mond hield. Zo ben ik dus als bezienswaardigheid begonnen. Wit aangekleed en een kale kop!

Veel werd er toen nog niet op de plaat vastgelegd. Dus je ziet me snel groeien. Nou gaat dat maar tot 1.62, dat stapeltje stelt dus niet veel voor. Begint met bolle ronde toet met 1 krul van de Birkenwasser. Meer haar liet lang op zich wachten. Met goed 2 jaar waren er de krullen. Nog steeds door moeder onderhouden met het stinkende water. Dat ging jaren door, met 1 onderbreking. Ik hield niet van krullen kammen en moeder werd me zat (ach ja) en ik werd in de stoel bij de herenkapper paar huizen verderop geplaatst. Geen krul en bijna geen haar meer. Dat is het startsein voor mij geweest dat stampvoeten en pruilen vervangen moest worden. Uitgewerkt.

Daar tussen zitten foto's van kleuter- en basisschool. Ook een foto met een rode broek en wit met rood en blauw gestreepte coltrui. Trots kijk ik er op. Nieuwe kerstkleren voor de viering op de kleuterschool, klas 2 staat er op de achterkant. Dat was geen succes! Wel bij moeder en mij, maar niet bij de School met de Bijbel. Moeder bracht me keurig tot de deur en mijn juffrouw Enkelaar (zwarte knot en harde stem) stuurde me met dezelfde vaart terug. Niks geen lange broek als meisje zijnde tijdens de viering. Nog voel ik de tranen toen ik mijn moeder probeerde in te halen op die korte pootjes. Wat maakte dat indruk en wat was mijn moeder boos., Die was niet bang voor juffrouw Enkelaar en even later Juffrouw Enkelaar wel voor haar.

De scholen zijn afgebroken en ik keek verder wat er tussen zat. Familie. Wat moeten er al veel gemist worden. Niet alleen ooms en tantes, ook nichten en neven die te jong ons moesten verlaten. Het valt wel op dat op de meeste kinderfoto's we touwtje springen, elastieken, knikkeren, rolschaatsen etc. Wat een verschil met de foto's die ik later, als zelf moeder zijnde, tegenkom. Daar zag je al gauw een klein mannetje met een Nintendo op.

Heel leuk zijn de foto's tussen m'n 6e en 9e jaar waarin ik drie keer bruidsmeisje mocht zijn. Helemaal opgetut en de mooiste jurk die er op dat moment was. Mijn eigen Vogue foto's. Glitter en glamour en bont mocht nog zie je op enkele foto's, net als kinderen tussen 40 rokende volwassenen, die met 8 borrels te veel achter het stuur kropen. De tijd was anders en het leven was mooi. Mijn vader kan er nog steeds smakelijk over vertellen.

Je merkt het al. Zou hier uren over kunnen schrijven, maar de volgende stapel ligt nog klaar om ingeplakt te worden. Uitzoeken is 1 ding, het vervolg iets heel anders. Ze vasthouden is namelijk zo fijn!
Over het vervolgstapeltje kunnen jullie later lezen. Voor nu ga ik weer even mijmeren met mijn herinneringen. Kijken welke ik kan delen. Vergeet niet we zijn inmiddels bij de middelbare school en verder beland. Dat vraagt censuur!

Tot blogs!
Nak xx