Mijn hoofd staat er nog heel niet naar, maar daar is geen tijd voor.
Onderzoeken geven mij al een naar gevoel. Ieder onderzoek brengt wat nieuws aan het licht. Soms, heel soms, iets positiefs, maar meestal kan ik weer wat bijschrijven. Stampvoetend kan ik dan te keer gaan (voor zover dat lukt met die lip/lymfoedeem benen). Niet nog meer. Een blaasontsteking bracht mij diabetes en de gevolgen van de diabetes gingen over in boezemfibrilleren. Een bloeddruk die niet meer te meten was en alles wat ik al had ging zich er mee bemoeien. De medicijnen moeten wel matchen en dat ging niet. Prikkelbaar darmsyndroom in alle hevigheid aanwezig en eten is een bezoeking geworden. Eten is uiteraard door de diabetes al iets wat niet meer een normaal iets is. Je kan niet zomaar iets eten. De reuma medicijnen moesten verhoogd worden. Ontsteking na ontsteking vlamde op. Wat als gevolg had dat mijn hart steeds verder was dan ik.
Psychisch heeft het nu ook invloed op mij. Meestal kon ik alles aardig aan, maar momenteel niet. De bijverschijnselen die ik van alles door elkaar kreeg waren eng. Beginnende bij de vreselijke buikpijnen, migraine aanvallen (ze waren weg, maar natuurlijk moesten ze zich er ook mee bemoeien) en de vreselijke duizelingen tot flauwvallen op de meest rare momenten. Dan krijg je te horen dat je bloeddruk veel te laag is, maar ik slikte pillen tegen te hoge bloeddruk..... ??? Ik veel te snel afviel, maar het eten ging niet, Natuurlijk zag ik het, lip/lymfoedeem valt niet af, maar waar het niet zit zijn het botten geworden. Zo oneerlijk eigenlijk. Je ziet het bijna niet, die varkenspootjes en boksarmen. Een buik van maanden zwanger en zadeltassen om direct op een paard te springen.
Ik dwaal af. Psychisch heeft het mij zo ver gebracht dat door diverse gebeurtenissen ik niet meer naar buiten durf en alleen mag het helemaal niet. Ik vind het doodeng buiten, de drukte (ja, ik woon in een dorp), de angst voor het wegvallen, geen toilet in de buurt. Ik moet hier zelf aan werken, maar wanneer? en hoe?.
De kosten zijn uiteraard ook omhoog gegaan. Echtgenoot is meer gaan werken en een lief blind teckeltje zegt niet veel en daar kan ik niet op steunen. De dagen duren lang en mijn ogen zijn rechthoekig van het tv kijken. Heb van alles geprobeerd, maar meer dan wat tikken en tv kijken is momenteel bijna niet mogelijk. Lang lezen gaat niet, de letters gaan na even hun eigen weg. Mijn handen staan bijna constant in krampstand, wat als gevolg heeft dat er hier al heel wat gevallen is.
Gelukkig heb ik de bezigheden rond de stichting nog en de gesprekken via mail van het elkaar begrijpen. Bij alles wat bacteriën heeft moet ik uit de buurt blijven. Echtgenoot moet bij thuiskomst bijna onder chloordouche (ik tik bijna ;) ).
Nu zou ik nog heel lang door kunnen gaan wat er nog meer veranderd is in mijn leven, maar ik ben bang ik de enkele lezer verveel. Ik verveel mezelf namelijk heel vaak.
Beloftes hoef ik niet meer te krijgen. Daar glimlach ik om.
Ik ben weer even een deel van wat me hoog zat kwijt. Wat is wegtikken toch een zaligheid!
