Schrijf het van je af ........

Schrijf het van je af en laat het lezen. Misschien hoef je dan niet steeds uit te leggen, is er meer  begrip.

De laatste raad van het gesprek vandaag met m’n artsenketen. We hebben besproken hoe ik het beste de komende periode en hoe het verloop van alles is kan leven. Leven zodat ik het nog leefbaar vind.

Ik zal het proberen. Hoe voel ik me? Waardeloos, vaak eenzaam in de pijn en manier van leven. Schuldig tegenover hen die ik lief heb.  Soms angstig wat de toekomst gaat brengen. Moe van het op moeten passen wat ik zeg, uit moeten leggen (voor vaak de tigste keer). Hoofdpijn van het lopen tegen muren van beton. In de steek gelaten en verdrietig.

Dit tik ik alweer met terughoudendheid, stel je voor dat iemand zich gelijk aangesproken voelt. Volgens m’n reumatoloog voelt diegene zich dan niet voor niets schuldig en is het niet aan mij om terughoudend te zijn, maar aan diegene om eens na te denken en zichzelf eens even te vergeten.

Zal wel, zover ben ik nog niet.

De lijst met ziektes en kwalen bespaar ik vooral mezelf met tikken, dat trekken m’n armen niet. Alleen is er de laatste maanden erg veel bijgekomen en is mijn lichaam en ik gaan protesteren. Begrijpelijk dat juist datgene voor stress zorgt en dat juist alles uitvergroot.  Ik moet eens beseffen dat ik een ernstig ziek persoon ben die iedere dag moet vechten om overeind te blijven…..

Heeft ze het over mij? Zo heb ik het niet willen en mogen zien. Veel houd ik stil. Nog een keer in een kamer neergezet te worden om te vertellen waarom ik vaak niet kan, want volgen wat ik mankeer kunnen ze niet meer. Sporten en diëten dat gaat vast helpen. Nog voel ik de vernedering van toen. Het achter mijn rug praten kan ik vermijden door niets te zeggen en vrolijk te tikken over Kerst bv. Waanzin, maar ik laat mezelf niet meer zien. Ik word niet meer geaccepteerd zoals ik nu ben. Ergens mee naar toe…. Te lastig. De messen in mijn hart kunnen er niet meer uit momenteel, volgens m’n assistent die iedereen bij elkaar houdt in de keten. Bij hen mag ik mezelf zijn en huilen, vloeken, schelden, vragen, jaloers zijn, etc.

Vandaag ging het gesprek over hoe verder dus….. Ik ga even verder op mijn manier. Ik krijg hulp, gelukkig wel. Ik ga geen afspraken buiten de deur meer aan, dat kan mijn lichaam momenteel (wanneer wel? geen idee) niet aan. In de ochtend (het schijnt nog steeds niet door te dringen) ben ik niet bereikbaar. Dan wordt er aan mij geknutseld door wie dan nodig zijn en door de grootste liefde van m’n leven, die steeds klaarstaat en de enige is die probeert te snappen hoe moeilijk het leven voor mij geworden is, maar ook bang. Bang dat er nog meer bij komt. Bij ieder onderzoek praten we elkaar moed in en giechelen we van nervositeit. Wat het gekste is: hij houdt nog steeds zoveel van me. Meestal voel ik geen liefde meer van anderen. Ik voel me teveel, het is gewoon dat ik er niet ben, dat we vaak vergeten worden. Dat juist je leven door kan gaan als je hoort wat anderen doen, waar ze zijn, de gewone dagelijkse dingen, dingen die ik moet missen en hij daardoor ook vaak.

Ik ga proberen om in dit huis, wat ik nog geen thuis kan noemen, proberen rust te vinden. Proberen eten weer lekker te vinden. Proberen regelmaat in de medicijnen te vinden zonder dat ik ook beroerd word. Kijken/zoeken of er nog iets is wat ik kan doen. Er is een goed idee van de neuroloog. Moet er meer met hem over praten en met de assistente.

Nee zeggen, zonder me schuldig te voelen. Ik heb hier niet om gevraagd. Vechten voor een eigen leven wat nog waard is geleefd te worden. Hopen dat alles wat rustiger wordt en ik besef en accepteer dat ik het hoofdzakelijk alleen moet doen. Dat is me wel duidelijk geworden.

Tot zover deze woorden. Er komen de komende periode ongetwijfeld nog meer overdenkingen en vertellingen van de keten gesprekken. Ik vind het voor nu even genoeg. Nou ja ik….mijn armen geven het op en mijn concentratie ook…….

Welke dag is het vandaag?

Ben heel vaak de dag kwijt. Volgens mij is er geen land dat zoveel viert, herdenkt of zelfs bepaald wat te dragen op een dag als in Nederland. Soms wel meerdere op 1 dag. Ik weet niet hoe jullie het doen, ik ben het spoor vaak bijster.

Vandaag (11 april) is het nationale Poepdag en Wereld Parkinsondag, misschien nog meer, maar die weet ik even niet… dat spoor.

Wel blij dat het niet de eerste dag van een soort zomerweer is, want dan had het, zonder twijfel, de rokjesdag geworden. Die is al geweest en ik heb het geweten als niet rok bezitter.

Ik was flauw, daar doe je toch aan mee? Ik doe alleen mee als op die dag alle heren een korte broek gaan dragen.  Ik ben wel een echte Nederlander, dus zeuren moet. Daar hebben we zo’n 365 dagen van.

Langzaam worden vele dagen in onze kalender ingenomen door bijvoorbeeld Amerika. De commercie ruikt geld en wij? Pinnen er op los. Proosten maar al te graag en er zal vast wel speciaal voedsel bij horen.

Ik laat me altijd leiden door Facebook (nee ik kreeg geen blauw balkje), Als ik de drukte zie toenemen en de woorden gezellie, genieten, shoppen, recept voorbij zie komen dan ga ik al zoeken. Ook de dagen van herdenken zie je komen. Kaarsjes, gedichten, plaatjes en vragen naar doneren (afhankelijk van welke herdenkdag of internationale/nationale dag het is).

Kan iemand me uitleggen waarom we dat allemaal ‘’vieren’’ ? Iedere dag is toch een feestje afgewisseld met verdriet, pijn of angst.  Morgen is de Internationale dag van de ruimtevaart, laat het nu ook de dag van de Kosmonauten zijn….. dat ligt elkaar momenteel niet zo lekker.

Er wordt nog meer herdacht en gevierd.

Gelukkig heb ik een pagina gevonden die me helpt als Facebook te kort komt qua informatie. Ik deel hem met jullie zodat we allemaal met alles op tijd zijn en ik alvast weet wat ik nog in huis moet halen voor ik weer, bij gebrek aan rokje, een party pooper wordt genoemd. Weer terug bij de dag van de poep dus….

https://www.beleven.org/feesten/kalender.php?dag=12&maand=4&jaar=2018

T.H.B. Vis

VIER jaar geleden is het mij gaan ontbreken aan tijd. Ik ga proberen het weer op te pakken.
Niet dat de tijd er nu is, maar ik neem de tijd.
Jammer, maar gelukkig is niet alles verloren gegaan uit m'n leventje ;)

We beginnen met een kijkje in het leven van mijn ouders en hun afkomst. Waarom? 1 kijkje is ten einde gekomen deze week.



T.H.B. Vis

Van de week de laatste.

De laatste van wat vragen jullie je vast af.

Ik kom uit de generatie waar het hebben van heel veel ooms en tantes heel normaal was. Vader en moeder komen uit gezinnen van 10 of meer kinderen. Heel gewoon.

Het gezin waar mijn moeder is geboren en opgegroeid heeft de jongste broer deze week verwelkomd op de plek waar ze ook mogen zijn. Ze zijn weer bij elkaar. Ik zie het voor me. Opa en oma hebben alle visjes weer onder de kieuwen.

Met namen werd niet zo moeilijk gedaan als tegenwoordig. Weten we nu soms niet eens hoe we de naam moeten uitspreken of schrijven, toen werd er een familielid vernoemd. Zo ook met mijn moeder, ze behoorde bij de jongeren van het gezin en mijn oma dacht dat er geen kinderen meer zouden komen en ze hadden nog geen kind naar mijn opa vernoemd.

Ze hebben een poging gedaan bij mijn oom voor haar, maar deze oom stierf zeer jong. Voor mijn moeder werd geboren. Toen kwam mijn moeder, toch echt wel de laatste. Dan maar een meid met jongensnaam. Ze werd naar opa en haar broertje vernoemd, iets wat ze altijd vreselijk heeft gevonden en al gauw noemde iedereen haar Ton! Waarom? Er kwam (ongelooflijk) nog een kleintje, een zoontje dit keer. Voor de derde keer werd opa vernoemd, maar wat doen we nu met onze vrouwelijke vernoemde? Die noemen we gewoon anders. Niets moeilijk, de derde Teun was een feit!

87 jaar later heeft ook deze Teun zich bij de 2 anderen en al zijn andere broers en zussen gemeld. Ze zijn weer samen. De meiden zijn dames geworden en de kerels keurige mannen.  Ook hun echtgenoten(es) zijn er bijna allemaal. Op een oom en de man van mijn moeder, vader Henk na. Zijn 93^ste levensjaar ingegaan, wonend op zichzelf en op z’n 85^ste leren koken. Hij kraakt wat hier en daar, maar zo gezond als een vis.

O nee die zijn er allemaal niet meer ………