Dag zomer, welkom herfst!

Binnen een paar dagen ging de hitte over in een soort van herfstweer. Vertel ik jullie niets nieuws mee.
Buiten hoorde ik wind en regen spelen met elkaar en het geeft mij een fijn gevoel. Nee ik ga jullie niet al vervelen met mijn decemberverslaving! Het gaat dit keer meer over het feit dat ik steeds vaker denk dat ik toch echt nog meer genen of iets dergelijks moet missen.

Welke dit keer? Die van het huishouden is bekend. Deze gaat meer over het winkelen, mode, kopen, het weten wat er deze herfst moet. Ik hoor verhalen over de nieuwste aankopen, die te gaaf of keigoed zijn, aan. Kledingstukken die ineens een andere naam hebben. Weet ik veel dat het gewoon een spijkerbroek is, maar dan met een bepaald stiksel... De kleuren die we nu toch echt in de kast moeten hebben hangen. Er wordt me gevraagd wanneer ik ga winkelen om mijn collectie aan te passen en of ik die schitterende jurkjes bij H&M gezien heb... (ik heb/draag geen jurken.... zucht). Het heeft bij mij weinig zin... het is al jaren hetzelfde qua kleur en smaak.

Nu is dat allemaal nog te overzien als ik niet zo'n bloedhekel aan winkelen heb. Je kunt mij geweldig pesten en helemaal verdrietig maken met me een dag verplicht die winkels in te slepen waar van die verveelde gezichten staan met een blik van: waag het niet mij wat te vragen, je bent boven de 20...opzouten.!  Dan heb ik het nog niet over mijn andere ''winkeldames-tegens''... m'n lengte, m'n prachtige ''lange'' benen, mijn net zo verveelde gezicht en duidelijk rode hoofd van ergernis.... Ik krijg het zo benauwd in die zaken, ik word zo verdrietig. Kan dan alleen maar denken aan m'n laptop waar ik wat ik wil met een paar klikken kan aanschaffen (winkelen zonder kopen snap ik helemaal niet). Mag het dagen bekijken en als het me toch niet bevalt komen ze het weer ophalen ook! Neem me mee de stad in om boekenwinkels in te duiken of een antiekwinkel (en niet te vaak), maar laat me niet winkelen. Ik word er nu trouwens op gewezen dat ik al een tijdje het verkeerde Nederlandse woord gebruik. Sorry... ik bedoel shoppen!.



Kleuren heb ik weinig mee. Ik weet wat ik leuk vind en ben zeer saai...  alles is in zwart, bruin en spijkerblauw (oeps weer de fout in ..zwart-, bruin- en.denim-tinten). Wat voor seizoen het ook is... die kleuren horen bij mij al zo'n 25 jaar. Haal momenteel de leukste kledingsuggesties van Pinterest af, staat er wel  2001 bij, maar dat zal mij een zorg wezen. Ik ga dat ''net'' afzoeken en vind het... vaak voor een koopje en ik ben helemaal gelukkig. Een ander er gelukkig mee maken lukt vaak niet, want het is momenteel nou niet iets wat ''trending'' is. Gelukkig is eega niet anders dan ik, dus die kan het wel waarderen. Bij mij geen bloemen op buik of panters aan de armen. Geen lichtgevende, je kan het 1x aan, kledij.

Denk nu niet dat ik dagelijks in joggingbroek met t-shirt rondbanjer. Verre van dat, maar niet datgene wat in de etalage hangt of volgens de dames van RTL Boulevard zo hot is. Ik ben gewoon ik, lastig voor mezelf soms, maar ik voel me meestal prettig in ''mezelf'' zijn qua denken, doen en DRAGEN :-) Denk ook niet dat ik het andere bij iemand lelijk vind...helemaal niet! Het is alleen niet iets wat bij mij past. De 2 herfst-setjes die ik mee plaats...daar kun je mij in vinden. Kom je ze tegen, zeg even gedag, misschien ben ik het wel.

(Deze blog is gebruikt voor ''Mijn smaak ben ik'')

Tot blogs
Nak xx

Onzichtbaar - zichtbaar 2-1

Met harde hand voel ik me weer meer onzichtbaar dan zichtbaar ziek worden. Voor mij houdt dat dus in dat ik met enorme kracht voel terugkomen dat waar ik even niet mee bezig wil zijn na een operatie aan de zichtbare ziekte. Aangezien de operatie niet helemaal verliep zoals werd verwacht en ik (volgens arts) nogal hardhandig aangepakt moest worden  is het onzichtbare momenteel in protesteer-stand.

Jullie kennen het wel. Een goede dag en je doet gelijk even alles wat je een week lang je hebt voorgenomen als die dag kwam… wetende dat de volgende dag jou gaat uitlachen om gisteren. Zoiets voel ik nu, maar dan een goede dag na een kwartaal aan voornemens of zoiets…. en DIE DAG er na. Reuma-gevoelige delen laten 24 uur per dag weten dat ze het niet eens zijn met wat er is gebeurd. De rug is met geen mogelijkheid meer recht te krijgen. De nachten duren uren en de dagen verlopen ‘vierkant en poezelig’, oftewel tv, laptop en m’n kroelkinderen.

De spieren, pezen en alles wat gehecht is gaat de ontstekingsfase in of dreigt daarmee. Er was me beloofd dat de pijn van het zichtbare na de operatie beduidend minder zou worden. Dat klopt, maar dat onzichtbare heeft zich duidelijk verwaarloosd gevoeld.  Gesprekken met de deskundigen, die zich telefonisch heel trouw blijven melden brengen geen betere boodschap dan wat mijn lichaam me verteld. Heel naar, maar de operatie was noodzakelijk…. Vertel mij dat niet, maar die onzichtbare vijand in mij! Ook het geruststellende ‘’over twee weken ben je hier weer en dan kijken we verder wat we gaan doen… ‘’. Laat dat mij nou heel niet geruststellen. Dat onzichtbare wil niet meer genegeerd worden, dus zal er meer bij betrokken moeten worden, een eigen stem in de behandeling krijgen. Gelukkig zijn deskundigen en ik dat eens!

Heel gek, maar na jaren van onzichtbaarheid drijft het me nu tot zichtbare emotie. Ik leefde met wat het met me deed en baalde af en toe wat, maar nu ben ik boos en haat het onzichtbare… Het is nu een vijand en ik kan niet winnen!  Heb het lef om je zichtbaar te laten zien, daar kan ik wat mee! Het is te veel beperking, pillen, behandelingen, pijn en te weinig zekerheid en zichtbaarheid. Het is dus beiden TE. 

Tuurlijk gooi ik het hoofd omhoog en ga ik de strijd met beiden gevechten nog harder aan dan normaal, maar ook ik heb een grens…. Ik ben namelijk zo moe…. zo vreselijk moe… en teleurgesteld… en teleurstelling doet ook zo onzichtbaar pijn… , zou dat wel beseft worden?

Tot blogs

Nak xx

Dit nummer is voor hem en hen die er momenteel altijd voor me zijn.... en dat vraagt wat ;)