Waarom dan nu een stukje over (bij de meeste van m'n lezers bekend onder de naam HET) hem. De afgelopen periode zijn er in zijn en mijn leven nogal wat dingen gebeurd die het voor ons als moeder en zoon niet makkelijk maakte. Zowel in zijn leven als mijn leven moesten er keuzes worden gemaakt, niet omdat we dat graag wilden, maar omdat de omstandigheden er om vroegen.
Laat ik wel beginnen met het feit dat hij een mannetje is en ik een vrouwtje, hij mijn zoon, ik zijn moeder, hij aan het begin van een volwassen leven en ik al eindje op weg, maar dat zijn zo'n beetje de enige verschillen tussen ons. Hoe vaak ik niet berustend van hem heb moeten aanhoren dat hij te veel op mij lijkt en daar regelmatig knap van baalt... ik kan ze niet meer tellen. Het is als het kijken naar jezelf, maar dan in de mannelijke vorm. Dingen die hij doet, zegt, denkt te weten.... of ik mezelf zie rond die leeftijd. Zelfs de ijdeltuiterij heeft hij meegenomen uit mijn genen, het plankje boven de wastafel is te klein geworden voor de cremetjes etc. Drie zonnestralen en we hebben op de zelfde plekken de eerste sproeten zitten. Gevoelig op de zelfde plekken als het om gezondheid gaat. Met regelmaat vindt hij zich de meest zielige persoon op aarde. Neem hem dat eens kwalijk met mij als moeder. In zijn bewoordingen besta ik uit 2 moederfiguren. Nummer 1 is: mam.... dan heeft hij wat van me nodig, wil me geruststellen of m'n boosheid wegnemen. Nummer 2: moeders.... dan moet ik alles laten vallen en luisteren naar iets wat hem dan dwars zit of waar hij toch werkelijk geen ongelijk in kan hebben. Nummer 2 komt eigenlijk het meeste voor... ach ja...
Zijn doorzettingvermogen is onuitputtelijk, net als z'n woordenstroom .... of dat nou ook mijn genen zijn...??..uhhh ja dus.
Op gezette tijden maakt hij me duidelijk dat ik een ander soort moeder ben dan die hij bij vrienden en vriendinnen tegenkomt. Dat het bij ons thuis anders gaat dan wat hij daar ziet. Ik ben geen echte ''moeder''. Zie er niet uit als een ''moeder'', gedraag met niet als een ''moeder''. Ik weet wat hij daarmee bedoelt en voel daar geen nare of vreemde gevoelens bij. Vaak weet ik al wat hij als antwoord zal geven, net als hij weet hoe ik op iets zal reageren. Twee ''stieren'' die echt, als ik eerlijk ben, alleen van geslacht verschillen....
Cynische humor is ons niet vreemd en wil bij anderen nogal eens hard overkomen. Een grote behoefte aan vrijheid in doen en denken staat bij ons bijna op een eerste plaats. Privacy en rust om even na te denken over onszelf is ook een vereiste.
Conclusie.... jarenlang stonden we als twee stieren recht tegenover elkaar, ik om hem te behoeden voor fouten die ik hem zag maken en die fouten zo goed ken en hij omdat hij niet behoed wil worden en zelf z'n fouten wil maken. Nou die zijn er, net als bij mij, plenty geweest en zullen ook nog komen.
Van een klein, soms onzeker, mannetje is hij tot plafondlengte gegroeid tot een MAN die weet wat hij wil en die er mega hard voor moet vechten! Die het leert dat een ander van alles kan zeggen, maar inmiddels weet dat daar niet altijd de goede weg voor hem uitkomt. Voorzichtig laat hij een persoon toe in z'n leven, ik merk aan hem de mij zo bekende twijfels.... het ''alles of niets''.
Afgelopen weekend had ik in een gekke bui met kaarsjes, wat fleurigs, schaaltjes met hapjes, drinken, schoon bed met nieuw dekbed (een grote) zijn kamer aangepast voor hem en die (nog zo voorzichtige) relatie. Als er dan een volwassen zoon tegen je zegt... thanx mam dit scoorde punten (onze taal), weet ik dat, hoe volwassen we zijn,er eigenlijk niets verandert is... ik doe wat ik wil doen (niet echt moederlijk) en hij scoort!!!!
Samen hebben we al veel dalen, maar zeker ook toppen overwonnen. Ook de periode waar we nu voor staan gaat voor ons een uitdaging worden om weer die top te behalen. We weten van elkaar hoe we denken en voelen en wat we kunnen en dat is zo veel meer waard voor mij dan het moedertje spelen. Natuurlijk ben ik zijn moeder en hij mijn zoon, maar voor mij zijn we 1, want nooit zal er iemand zijn die belangrijker voor me is dan hij. Voor hem zal die persoon er hopelijk nog komen, iemand waar hij zichzelf weer in kan herkennen. Hij zal die persoon vrijheid, zelfstandigheid en bovenal liefde gunnen.
Mijn beleving als ''moeders'' is, tussen alle akkefietjes door, een grote trots over wie hij is geworden, een gevoel van liefde die staat als een huis.
Toen hij werd geboren moest ik hem gelijk afstaan aan apparaten, dokters en zusters. Nu 23 jaar later heb ik hem afgestaan aan zijn idealen. Toen was er een vreselijke pijn en nu geluk, want hij komt er wel!!! .....Net als ik....
Tot blogs
Nak xx
