Hoelang is het niet geleden dat ik hier wat van mij heb laten lezen. In die periode is er zoveel gebeurd in mijn leven dat het teveel zou worden om daar op in te gaan.
Het coronavirus heeft ons, net als de rest van de wereld, in een houdgreep. Wij helpen waar we kunnen, maar ik moet zelf heel goed oppassen. Eerlijk gezegd hebben wij er niet echt heel veel problemen mee. Ons leven was al een soort lockdown voor er maar sprake was van corona. Mijn ziek zijn bepaalde toen al de weinige meters die wij maakten en de afstand die wij hielden van alles wat besmettelijk was/is.
 |
Het is voor ons meer een tijd waarin we veel praten en beslissingen nemen. Mijn gezondheid wordt slechter en ik heb nog veel wensen. Heel egoïstisch vinden wij dit eigenlijk wel belangrijker voor ons beiden. Stappen terug nemen, afstand nemen en houden, genieten van elkaar, van alles wat nog wel kan en niet gaan zeuren over wat niet meer kan. Nu ben ik nooit het type geweest dat met de duivel door 1 deur moet kunnen; ik heb zelfs heel veel moeite met zulke mensen. Met respect en waarde en normen kan een ieder het leven leiden wat mogelijk is! Dat proberen wij met mijn vele beperkingen, eerlijk en open, niet bang dat iemand anders kan denken. Wij missen dat zo!
Denk niet dat ik altijd loop te lachen en jodelen! Er zijn dagen dat ik zoveel verdriet voel en boosheid dat ik, voor ieder om mij heen, beter onder het dekbed kan gaan leggen. Toch, kort gezegd, wij redden ons prima. Wel missen we onze zoon en schoondochter heel erg, zeker nu het Formule 1 seizoen weer is begonnen!
Waarom weer wat gaan schrijven? Het kan aan mij liggen, maar sociaal (media) gezien is er nog weinig wat niet kan of waar men problemen mee heeft. De scheldwoorden, de verschillen van meningen, het wantrouwen, het doordrammen, het samen zijn, elkaar helpen, ik schrik vaak als ik reacties lees en meningen hoor. Vaak berust op aanname of verkondigd door personen die enigszins publieksgeil overkomen. Allemaal hebben we te maken met niet de beste periode in ons land, in de wereld. Samen hier elkaar doorheen helpen lijkt mij een oplossing, maar ik merk het tegenovergestelde. Ik voel haat, boosheid, ga het rijtje maar weer af. Geestelijk en lichamelijk voel ik dat ik me verzet. Dat heb ik op deze manier voor niemand over, dus vandaar mijn keuzes. Geen facebook, geen twitter en meerdere dingen, ik laat het los. Mijn stichting uiteraard niet!
Dit heb ik van me afgeschreven. Wat serieus, maar dat was nodig. Ik ga proberen de leuke, lieve dingen uit mijn vreemde leven te delen. Open en eerlijk. Willen jullie dan op mij gaan schelden, doen! Dan kunnen anderen hopen op wat minder ;) !
Lieve groet,
Marnel
