Verzoeknummer: Huisvrouw....IK???

Al enige tijd geleden is via het medium Twitter de ''Club van slechte huisvrouwen'' opgericht. Als 1 van de eerste verscheen er een blog van mij op en op verzoek plaats ik hem hier ook.

''Een slechte huisvrouw'' en daar is dus een club voor waar ze het eerlijk durven te zeggen, alleen daar lijkt al vaak moed voor nodig te zijn. Ben ik een slechte huisvrouw?
Een vraag die ik me vaak stel. Volgens mijn omgeving is er geen discussie over mogelijk. JA!
Vanaf zeer jonge jaren hoor ik al dat op een of andere manier ik de genen voor het huishouden niet bezit. Opgroeiende tussen een werkende vader EN moeder (wat toch wel bijzonder was toen) is me er ook weinig over bijgebracht.

We hadden Tante Truus en dat was ons huishouden. Tante Truus zorgde voor wonderen. Je ging weg en kwam terug in een glanzend huis, zag opgeruimde kasten en lege wasmanden.
Nooit begrepen dat Tante Truus niet met me meegegaan is toen ik op mezelf ging wonen, ze had moeten weten dat het niet goed zou gaan met me. Tante Truus is inmiddels dik in de 80 en laat zelf voor haar ‘’trusen’’ en ik spartel nog steeds in en rondom m’n huis.
Zie dingen pas als het eigenlijk al te laat is en grijp mis in de kasten. In bezit van: 3 wasmanden (wat nog te weinig is), veel poetsdoeken die in een minuut alles voor je doen (leugenaars), de duurste flessen met raar stinkende bloemengeuren die in 1 veeg alles verwijderen (nog meer leugenaars). Twee stoomstrijkijzers en nog weet ik niet goed met die dingen om te gaan.
Waar een apparaat voor is, probeer ik in bezit te krijgen….alleen die dingen willen schoongemaakt worden, tja…gaan we weer….
Tante Truus zou zeggen, meissie toch …koop schoonmaakazijn, pak een oud laken en een zeem en je huis is TOP! Zal best, want bij haar lukte dat, maar wat doe IK met die dingen? Het lukt niet. Dat spul stinkt, het laken laat draadjes los en die zeem pluist.
Zou zo uren door kunnen gaan, maar denk dat wel duidelijk is dat ik zelf de vraag ook met een volmondig JA moet beantwoorden als het om het huishouden gaat.
In huis ben ik ‘’vrouw’’, mezelf, gezellig, echtgenote, moeder (de lijdende voorwerpen zijn nog steeds tevreden met me) en een goed verzorger voor onze beesten. Ik geef liefde, aandacht, ben er voor ze wanneer dan ook.
Eigenlijk vind ik mezelf dus best wel een heel goede huisvrouw !

Tot blogs
Nak xx

Al is de leugen......

Even de behoefte aan zo'n ''ik tik van me af'' blog..., dus als je denkt een gezellig stukje te lezen... sla deze dan ff over..
Vanaf 31 januari beweeg ik me voort in 1 van de achtbanen die Nederland rijk is. Uit mezelf zou ik nooit in zo'n ding stappen, maar deze ben ik in gesmeten! In plaats van een mok thee en het bijpraten na een weekend, het hebben over de betalingen die nog open stonden was daar ineens de mededeling... faillissement aangevraagd! Nee niet van ons, maar van het bedrijf waar dat geld dus vandaan moet komen.
Daar zit je dan te kijken naar mensen die je dierbaar zijn geworden en je ziet hun gezichten met alle emoties die ze voelen bij een bericht wat ze nooit verwacht hadden....
Als ik eerlijk moet zijn en in je blog probeer je dat... had ik sinds december 2010 al wat twijfels over de gang van zaken, maar als ik dat stel enthousiaste mensen zag werken dan druk je dat weg en denkt.. alles trekt aan zeggen ze toch in Den Haag???... hier ook...komt goed!
Geen cent kregen ze voor hun harde werken in de week tussen Kerst en Oud en Nieuw en de hele maand Januari. Ze hadden er eigenlijk al met smart op zitten wachten, maar de betalingen van de salarissen waren altijd wat laat...
Twee ''bazen'' die keken met een gezicht waar de zieligheid van afdroop, maar iedereen resoluut naar huis stuurden met de opmerking dat de curator wel contact met ze zou opnemen. Medelijden alom.
Een lief personeelslid van bijna het eerste uur bood aan om naar haar huis te gaan met wie mee wilde om te praten en het te laten doordringen... met elkaar je af te vragen wat nu???
Na telefoontje ben ik ook naar ze toe gegaan... je slaat wat armen om ze heen, probeert wat positiefs te zeggen.. wat me niet meeviel... aangezien ook wij dus naar het geld kunnen fluiten.
Bijna iedereen was aanwezig, veel werd er op het ''Net'' opgezocht.. UWV bellen..etc.. etc..
Tot zo ver het normale trieste gebeuren rond een faillissement, afwachten maar dus... Helaas bleek al gauw dat er wat dingen niet normaal waren.
Tijdens het samenzijn viel mij al op dat enkele personeelsleden een wat vreemde reactie hadden op het hele gebeuren, aangezien, zeker voor hen, dit een mega klap moest wezen...
Het gemak van connecties in de journalistieke en juridische wereld kwam me goed van pas. Al snel werd duidelijk dat er een spelletje was/is gespeeld... een spel met mensen en hun inzet, gevoelens etc.
Om van dag tot dag te beschrijven hoe en wat is me te veel, om te beschrijven hoe ik mensen thuis of aan de telefoon sprak die zich zo vertrapt, belazerd en compleet van de wereld voelde..... dat lukt niet eens met woorden.
Altijd is er gewerkt vanuit het idee een hechte groep te zijn die elkaar steunde door dik en dun, ze wisten veel van elkaar. Dat gevoel spatte uiteen na wat onderzoek en dat maakte van de klap een gevoel van ''aanranding''.
Weken voor het gebeuren was het al bekend... was er al een nieuw pand gehuurd en een nieuwe naam bedacht... en waren 3 van de collega's op de zondag er voor nog even wezen praten (ook die maandag er na waren ZIJ er bij)....zij waren hun baan niet kwijt (deden net alsof).. dinsdag zijn ZIJ gewoon aan het werk gegaan...even vanuit huis en al gauw vanuit het nieuwe pand...met andere eigenaar volgens de Kamer van Koophandel en die nieuwe naam.... Finalutions!
Nou ''final'' was het zeker qua gevoel naar sommige mensen die je als ''collega's in het extra'' had behandelt en waar je vertrouwelijk mee om ging.... Vreemde constructies met op naam gestelde BV's......
Verslagenheid maakte voor mijn ogen plaats in een enorme woede en teleurstelling in mensen. Mensen die je glashard hebben voorgelogen. Mensen die je vertrouwde...... Mensen met veel mooie woorden en veel lelijke eigenschappen blijkt nu.
Als ''langs de lijn'' kijker werd ik er misselijk van...steeds als ik weer een nieuw feit onder ogen kreeg... 's avonds in bed dacht ik aan die lieve mensen die thuis verslagen amper aan een toekomst dachten, maar volledig vast zaten/zitten in die achtbaan. Meer details hou ik maar voor mezelf... ze zijn ook niet meer belangrijk. Niemand is er mee geholpen en ik weet zeker dat ze er allemaal beter van zullen worden!!! Zij wel... die anderen niet...die zijn zo veel moois verloren. Zoiets als..je ziel verkopen??? Geen idee, maar ik hoop dat ze er mee kunnen leven, eerlijkheid had ze gesierd, had ook begrip gekregen...
Voor mij is die achtbaan vanmorgen hopelijk wat op de rem gegaan aangezien het zoeken naar onze toekomst ook door moet gaan en er nog veel zal moeten gaan gebeuren om bovenop dit ''mensenspel'' te komen. Wel zal mijn deur altijd open blijven staan voor de lieve mensen die ik heb leren kennen daar en waar ik nog veel aan denk. Voor sommige is het alleen een ''final'' goodbye. In al m'n pogingen om redelijk te denken heb ik hen niet meer kunnen plaatsen, ook ik ben maar een mens en ja ook ik heb momenteel te neiging om eens flink de boel op stelten te zetten, maar dat geeft me geen voldoening en kost me kracht en die gebruik ik liever voor mezelf... ze zijn het niet waard..... ze zijn niets waard....

Heel veel liefs en kracht voor veel mooie mensen, dat geef ik liever weg nu.... zij zijn het zo meer dan waard!!!!!

tot blogs!
Nak x

Breng de sport tot mij.....

Wachtend op 2 lange avonden schaatsen, waarschijnlijk weer voorzien van het ''tja I have to make a living'' commentaar van Mart Smeets en het een seizoen hetzelfde vertellende trio Dijkstra, Snoeks en Hersman (hopelijk wel met z'n luchtdrukhorloge) merk ik weer dat in mijn omgeving weinig sportliefhebbers aanwezig zijn.

Mateloos verheug ik me op zulke avonden of welke dagdelen dan ook en dan niet alleen het schaatsen, ook wielrennen, tennis, skieën, voetbal, Formule 1 tot aan darts toe... ok darts is dan misschien de wat twijfelachtige sport in dit rijtje, maar wel de sport die ik het best beheers.. laat me dus in die waan. Gelukkig is m'n echtgenoot ook een liefhebber (elkaar leren kennen door de schaatsliefde, maar dat komt misschien nog wel een keer).
Ieder nieuw jaar wordt de agenda als eerste volgekalkt met dagen waarop er voor ons wedstrijden te zien zijn die door niemand onderbroken mogen worden.... en ieder jaar doen we het eigenlijk voor niks!
Afgelopen jaar liep ik 2 belangrijke bergstappes mis ivm niet onderuitkunnende uitnodigingen, de finale van Wimbledon (heb je het 2 weken gevolgd), enkele schaatswedstrijden, paar wielerklassiekers en dan heb ik het nog niet over iets organiseren tijdens de Olympische Spelen of het WK voetbal, waarvan ik bijna de finale moest missen. Kijk voor een wereldbekerwedstrijd of een 1e ronde van het een of ander...een vlakke etappe... daar kan ik me nog overheen zetten, maar als ik een datum doorkrijg van belangrijke ''agendadagen'' dan kan ik er toch zo moedeloos van worden...  Het is bekend bij iedereen die mij maar een beetje om zich heen heeft..., waarom mag ik dan niet gewoon wegblijven... het jaar heeft 365 dagen waar ik de meeste van heel graag kom, maar sommige gewoon niet en je hebt dan ook niks aan me... echt....ik ben alleen maar op zoek naar een tv die ergens staat en waar niemand er last van heeft...communicatie met interesse is dan uitgesloten... ik kan het niet helpen.....
Vaak zijn het dan ook nog van die avonden waar mannen en vrouwen toch wel wat gescheiden het feestje vieren en dan hoor je die mannen heerlijk over sport kleppen en zit ik met m'n oren tussen onderwerpen waar ik niet zo veel mee heb.... menigmaal gebeurde het dat ''de mannen'' even gingen kijken, dat werd zonder morren goed bevonden en als ik dan mee wil dan komt dat eeuwige ''doe niet zo ongezellig joh'' weer om de hoek... terwijl ik al niet op z'n gezelligst ben dan.... (druk me voorzichtig uit).. Sportkijk-emancipatie is nog niet ingeburgerd in Nederland.. verre van dat! Zit eigenlijk altijd liever in de mannenhoek qua interesses, maar goed dat is weer heel ander verhaal.
Met sport ben ik nu eenmaal vaak nog fanatieker dan menig man zelfs. Fanatiek in de goede zin des woord vind ik zelf, want ik kan een verlies hebben van m'n favoriet. Natuurlijk was ik een week ziek van de gemiste 10 van Sven en het verlies van "De Finale", baal ik van dat gezeur over de rentree van Schumacher en kijk met zorg als Nadal weer een fysio time-out aanvraagt. Ik kan het alleen niet kwijt... als ik er al over begin herken ik de blik van ''ohhh dat, ach'' en gaat het gesprek weer over wat eten we en heb je die leuke blouse gezien... Wat we eten zien we wel en die blouse heb ik niet gezien, want ik keek naar de sport die tot me kwam... snap je..?
Nog een goed uur en dan zit ik klaar met startlijsten, pen en papier, mis ik Sven, maar geniet van Irene als het haar eindelijk weer lukt! Wat heb ik met die meid meegeleefd. Zou Nesbitt het na het WK sprint nu ook redden? Skobrev die eindelijk ''durft'' te winnen! Zo mooi! Kijk ook al weer uit naar de Giro d'Ítalia en het begin van het Formule 1 seizoen en hoop dat Kim de nummer 1 blijft... Dit weekend is het nog winter en het WK skieën en WK schaatsen (zal ik de finale van ABN Tennis maar even overslaan...).
Goed misschien moet ik teruglezend wel toegeven dat van die 365 dagen er veel sport tot me gebracht wordt en ik eigenlijk het liefst van maandag tot donderdag ergens gevraagd wordt. Te veel gevraagd..klopt...heeft iedere gek niet z'n gebrek? Hou gewoon een beetje rekening met mijn gebrek... ben dan reuze gezellig!

Tot blogs
Nak xx

Monday-blues

Ben ik nu echt 1 van de weinige die op maandag altijd het gevoel heb dat ik te snel vergeet dat er een zaterdag en zondag aan vooraf gingen.

Het begint al met een gevecht met m'n ogen... ik wil dat ze opengaan, zij willen dat niet... Het gevecht om de warme douchestralen met huisgenoten. Geen van mijn huisgenoten zijn ochtendmensen dus een gezellig robbertje vechten is het niet. De jongste huisgenoot heeft een zeer wisselend rooster wat meestal enige vrijheid geeft...behalve op..uiteraard.. maandag. Na jaren weet hij nog niet dat hij verkeerde inschattingen maakt qua tijdsduur van alles wat hij doet. Hij denkt in 5 minuten dingen voor elkaar te krijgen waar een ander zo'n half uurtje mee bezig is... Moordneigingen bij mij zijn dan soms moeilijk te bedwingen (nee ik doe hem niks aan...zou niet kunnen, hij is bijna 2 meter en tilt mij zelfs met 1 arm op).
Natuurlijk kan ik niet vinden wat ik in m'n gedachten al aan zou trekken.... toch niet gewassen??? Zoeken dus naar wat anders en niets is leuk, geschikt of zwz het aanzien waard... het is wel maandagmorgen.
Een teckel en 6 katten eten geven die op maandagmorgen ook de luiheid van het weekend van zich afgeschud hebben en aan benen, armen, wat dan ook gaan hangen zonder greintje geduld of medeleven.

Ontbijt: volkorenboterham met kaas...ZONDER eitje, ZONDER een krant voor me op bed. Paniek begint al toe te slaan. Niet te lang er over doen, want teckel moet naar buiten en op maandag komt ze alle bekende vriendjes weer tegen, 2 dagen gemist dus we nemen de tijd om het juiste plekje te zoeken, gezellig bij elkaar. De maandagen dat het weer dan meewerkt zijn ook op 1 hand te tellen. Alles is, qua uiterlijk, weer te niet gedaan.
PC en geplande werkzaamheden zijn al door bedhuisgenoot geregeld en met het openen van de mailbox verschijnen de eerst ''zeur''mails, ''bel''mails en via KPN de ''spam''mails (dat blijft een zorgenkindje bij ze, dus bij mij). Stiekum ga ik eerst nog even naar m'n prive box... voor iedereen beter aangezien daar m'n humeur vaak van opknapt!
Toch maar beginnen aan wat van me gevraagd wordt. Ik weet echt zeker dat op maandag mensen gewoon sjago zijn, zeuren over niets en nooit bereid zijn om mee te werken! Ik hoor mensen al denken...ahhh ik niet... nou mooi wel.. let maar eens op jezelf dan, maar val mij er niet meer mee lastig, ik geef toe dat ik zo ben op maandag!
Maandag is zo'n dag waarin je merkt dat mensen eigenlijk ongelukkig zijn met wat ze doen. Na 2 dagen vrijheid kunnen ze maar moeilijk het harnas weer aantrekken. Ze geven het niet toe... nee ze blaffen je af (terwijl ze zelf willen dat je contact met ze opneemt???), ze kunnen niks vinden (tja maandag he???), het komt nu eigenlijk even niet uit. (eeuwige vergadering???), weet er nog wel een paar.
Ook merk je de ondergrondse ergenissen die zijn opgedaan in het weekend over familie, vrienden, wat dan ook. Ook op de sociale websites kom je dan de meeste klaagzinnen tegen... De vrolijkheid die wel getikt wordt is dan een tikkeltje te veel vrolijkheid... trap ik niet in.
Je kijkt tegen 5 dagen aan die van alles van je vragen en waar je op maandag gewoon even niet aan wilt denken, je wilt terug naar de zondag van luiheid en niets doen, je lichaam geeft dat ook aan, werkt ook niet mee.
Natuurlijk gaat die maandag voorbij en lig je 's avonds tikkie uitgeput op bed te denken aan wat de dinsdag van je vraagt, maar ik weet dan wel dat op dinsdag de gesprekken zo'n andere toon hebben, we zijn weer thuis in de week, we doen weer normaal (voor zover mogelijk).
Voor de mensen om mij heen is het bekend... Nak, ik spreek je dinsdag!

Tot blogs
Nak xx

Blog-egoïsme

Ik ben het zat! Bewust begin ik met IK. Ik blog niet meer voor anderen onder vreemde namen, plaats niet meer op verzoek ergens in het internet-blog-ruim. Blog niet meer over dingen waar ik eerst 3 uur voor moet surfen om er achter te komen wat het betekent, omdat men het zo druk heeft... ja.. ja....
Gewoon een blog over dingen die IK leuk, interessant etc. vind en dat zijn veel dingen tot (soms) mijn spijt.
Als ik nu op internet surf naar een blog onder mijn naam lees ik dat ik een waardeloos figuur qua huishouden ben en een vrouwelijke minister-president als enige oplossing zie in Nederland. Meer blogs/verhaaltjes van mij staan er onder andere namen over dingen die me meestal niets doen. Weigeren valt me moeilijk, maar nu ben IK het zat!

Duizend en 1 dingen gaan er dagelijks door m'n hoofd, met of zonder mening, maar wel als een verhaal wat mij boeit, anders gaat het oor in oor uit en op automatisme. Ik lijk wel gek, wil zelf kunnen zeggen wat ik ervaar, meemaak .... noem maar op.
Dagelijks bezig zijn met mensen observeren en ze enthousiast laten zijn met het leven laat meestal weinig tijd over om aan de observaties van mezelf toe te komen. Ja, ik observeer mezelf ook dagelijks, al is het alleen maar om dicht bij mezelf te blijven! Misschien een hint voor veel mensen die ik ken... hou je wat vaker met jezelf bezig, kijk en luister eens naar jezelf.......
Nu blog ik dus voor mezelf. Waarom? Om ongezouten m'n mening te kunnen geven (want ja het is een blog dus moet kunnen), te vertellen wat me bezig houd (ook ik zie, voel, proef) , eigenlijk om gewoon ''Nak'' te zijn, zonder dat ik direct een cliché antwoord/reactie krijg.
Het bevalt me nu al. Bloggen zonder verplichting is heerlijk dus! Nou moet ik wel eerlijk zijn en toegeven dat als ik het woord MOET hoor altijd een naar gevoel krijg. Wie bepaalt wat ik moet? Niemand dan ik zelf (dat krijg je van zelfobservatie). Geef toch toe van dat woord MOETEN krijg je toch de kriebels....
Ik geef, respecteer, heb lief, hekel, maar wel omdat IK het wil en niet omdat het zo hoort of moet.
Van jongs af aan ben ik door naasten al enigszins vreemd bevonden. Fantasiespelletjes, vroeg een eigen mening en vooral die eigen ''wil''. Juist door die ''wil'' sta ik nog overeind, want net als ieder ander gaat ook bij mij het niet over rolletjes of komt het me aanwaaien. Steeds als ik mezelf observeer zie ik kracht en doorzettingvermogen, maar ook moedeloosheid en wrevel over veel dingen. Gut ik lijk wel normaal....

Tot blogs!
Liefs Nak x