Blog-egoïsme

Ik ben het zat! Bewust begin ik met IK. Ik blog niet meer voor anderen onder vreemde namen, plaats niet meer op verzoek ergens in het internet-blog-ruim. Blog niet meer over dingen waar ik eerst 3 uur voor moet surfen om er achter te komen wat het betekent, omdat men het zo druk heeft... ja.. ja....
Gewoon een blog over dingen die IK leuk, interessant etc. vind en dat zijn veel dingen tot (soms) mijn spijt.
Als ik nu op internet surf naar een blog onder mijn naam lees ik dat ik een waardeloos figuur qua huishouden ben en een vrouwelijke minister-president als enige oplossing zie in Nederland. Meer blogs/verhaaltjes van mij staan er onder andere namen over dingen die me meestal niets doen. Weigeren valt me moeilijk, maar nu ben IK het zat!

Duizend en 1 dingen gaan er dagelijks door m'n hoofd, met of zonder mening, maar wel als een verhaal wat mij boeit, anders gaat het oor in oor uit en op automatisme. Ik lijk wel gek, wil zelf kunnen zeggen wat ik ervaar, meemaak .... noem maar op.
Dagelijks bezig zijn met mensen observeren en ze enthousiast laten zijn met het leven laat meestal weinig tijd over om aan de observaties van mezelf toe te komen. Ja, ik observeer mezelf ook dagelijks, al is het alleen maar om dicht bij mezelf te blijven! Misschien een hint voor veel mensen die ik ken... hou je wat vaker met jezelf bezig, kijk en luister eens naar jezelf.......
Nu blog ik dus voor mezelf. Waarom? Om ongezouten m'n mening te kunnen geven (want ja het is een blog dus moet kunnen), te vertellen wat me bezig houd (ook ik zie, voel, proef) , eigenlijk om gewoon ''Nak'' te zijn, zonder dat ik direct een cliché antwoord/reactie krijg.
Het bevalt me nu al. Bloggen zonder verplichting is heerlijk dus! Nou moet ik wel eerlijk zijn en toegeven dat als ik het woord MOET hoor altijd een naar gevoel krijg. Wie bepaalt wat ik moet? Niemand dan ik zelf (dat krijg je van zelfobservatie). Geef toch toe van dat woord MOETEN krijg je toch de kriebels....
Ik geef, respecteer, heb lief, hekel, maar wel omdat IK het wil en niet omdat het zo hoort of moet.
Van jongs af aan ben ik door naasten al enigszins vreemd bevonden. Fantasiespelletjes, vroeg een eigen mening en vooral die eigen ''wil''. Juist door die ''wil'' sta ik nog overeind, want net als ieder ander gaat ook bij mij het niet over rolletjes of komt het me aanwaaien. Steeds als ik mezelf observeer zie ik kracht en doorzettingvermogen, maar ook moedeloosheid en wrevel over veel dingen. Gut ik lijk wel normaal....

Tot blogs!
Liefs Nak x