Wij, Nak vinden.

Even een korte verwondering van mij. Iets wat me steeds opvalt en waar ik niet zo goed weet wat ik er mee aan moet. Eigenlijk hoef ik er niets mee te doen of van te vinden, want dat is al bekend.
Snappen jullie het nog? Ik zelf ben het nog steeds aan het uitvogelen.

Het gaat om iets wat we dagelijks lezen of horen. Net nog, op tv, hoorde ik dat ik compleet in shock was bij een bepaalde gebeurtenis. Ik weet er niets meer van. Ja, wel van die gebeurtenis, maar niet dat ik in shock was. Vanmiddag op de radio hoorde ik dat ik vond dat er niet bezuinigd mocht worden op ''iets''. Goed dat ze het me vertelden, want ik wist niet eens dat datgene bestond.

Steeds verbaas ik me. Sommige media doen het wat vaker dan andere media, maar echt ik heb meer meningen en was vaker van slag dan ik zelf gemerkt heb. Ook was ik heel vaak boos en verheugd. Heb ik heel vaak iets mee gevierd, en ook regelmatig verdriet gekend. Vraag me niet waarom en waar, ik kan me er echt niets van herinneren. Vaak weet ik wel wat voor iets ze bedoelen, maar daar had ik niets mee te maken en ze hebben me ook nooit ergens om gevraagd.

Ahhh daar is het weer, ik luister eigenlijk niet naar de radio, maar daar werd ik weer geroepen. Jij Nederlander! Met z'n allen hebben we weer een mening! Zo blij dat ik er dan even zelf niet over na hoef te denken of dit het beste nummer van Blof ooit gemaakt is. Ik vind volgens mij geen enkel nummer goed van ze, maar ze zullen het in de media wel beter weten.Wij Nederland hebben samen dezelfde mening, zijn tegelijk blij, vieren tegelijk, huilen tegelijk en zijn met z'n allen boos, in shock.

Snappen jullie nu wat ik bedoel? Ik ben het recht op eigen mening vaak kwijt. Er wordt met mijn gevoelens omgegaan en ik kan het niet controleren! Anderen weten eerder wat ik vind, voel, zie dan ik! Altijd heb ik gedacht dat Wij, Nederland de ondertekening van onze Vorstin was, maar ook dat had ik verkeerd.

Als maar wordt aangenomen dat ik iets vind/voel en jij en jij en jij..... zonder dat het ons gevraagd is en op basis van een paar tweets, vaak van B/C/D-eners, dan ben ik mijn gevoel bijster... jullie niet?


Tot blogs
Nak xx

Fotoleven

Geloof dat ik me de afgelopen periode door dozen foto's heb heen geworsteld. Dozen vol glimlach, schaterlach, heimwee, pijn en verdriet. Ik denk dat bijna iedereen wel eens een gelegenheid heeft dat je echt een keer al die mooie zwart/wit en gekleurde plaatjes door je handen moet laten gaan om te kijken waar ze horen.

Mijn foto's vlak na m'n geboorte liggen weer keurig bovenop. Een slaapkamer uit de jaren 50, in dat bed  een mooie vrouw (mijn moeder) die wel lief naar me keek. Wist zij veel wat er nog ging komen..... Een man met prachtige blonde krullen naast dat bed met op zijn schouder de ellebogen van mijn zus. Zus met kort jongenskoppie die graag had dat de baby 's nachts z'n (jaja) mond hield. Zo ben ik dus als bezienswaardigheid begonnen. Wit aangekleed en een kale kop!

Veel werd er toen nog niet op de plaat vastgelegd. Dus je ziet me snel groeien. Nou gaat dat maar tot 1.62, dat stapeltje stelt dus niet veel voor. Begint met bolle ronde toet met 1 krul van de Birkenwasser. Meer haar liet lang op zich wachten. Met goed 2 jaar waren er de krullen. Nog steeds door moeder onderhouden met het stinkende water. Dat ging jaren door, met 1 onderbreking. Ik hield niet van krullen kammen en moeder werd me zat (ach ja) en ik werd in de stoel bij de herenkapper paar huizen verderop geplaatst. Geen krul en bijna geen haar meer. Dat is het startsein voor mij geweest dat stampvoeten en pruilen vervangen moest worden. Uitgewerkt.

Daar tussen zitten foto's van kleuter- en basisschool. Ook een foto met een rode broek en wit met rood en blauw gestreepte coltrui. Trots kijk ik er op. Nieuwe kerstkleren voor de viering op de kleuterschool, klas 2 staat er op de achterkant. Dat was geen succes! Wel bij moeder en mij, maar niet bij de School met de Bijbel. Moeder bracht me keurig tot de deur en mijn juffrouw Enkelaar (zwarte knot en harde stem) stuurde me met dezelfde vaart terug. Niks geen lange broek als meisje zijnde tijdens de viering. Nog voel ik de tranen toen ik mijn moeder probeerde in te halen op die korte pootjes. Wat maakte dat indruk en wat was mijn moeder boos., Die was niet bang voor juffrouw Enkelaar en even later Juffrouw Enkelaar wel voor haar.

De scholen zijn afgebroken en ik keek verder wat er tussen zat. Familie. Wat moeten er al veel gemist worden. Niet alleen ooms en tantes, ook nichten en neven die te jong ons moesten verlaten. Het valt wel op dat op de meeste kinderfoto's we touwtje springen, elastieken, knikkeren, rolschaatsen etc. Wat een verschil met de foto's die ik later, als zelf moeder zijnde, tegenkom. Daar zag je al gauw een klein mannetje met een Nintendo op.

Heel leuk zijn de foto's tussen m'n 6e en 9e jaar waarin ik drie keer bruidsmeisje mocht zijn. Helemaal opgetut en de mooiste jurk die er op dat moment was. Mijn eigen Vogue foto's. Glitter en glamour en bont mocht nog zie je op enkele foto's, net als kinderen tussen 40 rokende volwassenen, die met 8 borrels te veel achter het stuur kropen. De tijd was anders en het leven was mooi. Mijn vader kan er nog steeds smakelijk over vertellen.

Je merkt het al. Zou hier uren over kunnen schrijven, maar de volgende stapel ligt nog klaar om ingeplakt te worden. Uitzoeken is 1 ding, het vervolg iets heel anders. Ze vasthouden is namelijk zo fijn!
Over het vervolgstapeltje kunnen jullie later lezen. Voor nu ga ik weer even mijmeren met mijn herinneringen. Kijken welke ik kan delen. Vergeet niet we zijn inmiddels bij de middelbare school en verder beland. Dat vraagt censuur!

Tot blogs!
Nak xx