Zomaar een "Mauro"

Afgelopen week en vanmorgen gekeken naar alles wat zich rond deze jongeman afspeelt. Er is veel over te lezen en te beluisteren. Met grote regelmaat komt de naam "Mauro" terug in mijn hoofd Bijna iedereen heeft er een mening over, maar is die mening wel zo makkelijk te vormen?

Eigenlijk is dit meer een overpeinzing van mezelf. Bij Mauro hebben we nu een gezicht, een stem, een mens dus. We weten wie hij is, wat hij doet, waar hij vandaan komt en bij wie hij woont. Het is een leuke Limburgse knul uit een goed gezin. Er zijn zo'n 75 "Mauro's" in ons land wordt er gezegd.
Kinderen die op jonge leeftijd in ons land zijn opgenomen en daar hun leven zijn begonnen, want een goed leven daarvoor hadden ze niet, laten we daar eerlijk over zijn. Je wordt niet als kind naar een vreemd land gestuurd als je een gouden toekomst voor je hebt in het land van herkomst of dat je er zo gewild bent.

Met een soort van plaatsvervangende schaamte heb ik zitten kijken, luisteren en lezen. Volwassen mensen die zich in allerlei bochten wringen om maar zo redelijk mogelijk over te komen.
Niemand zal betwisten dat wet... wet is. Regels... zijn regels.. en toch zie je de gezichten in ''peins-stand'' als ze over het gebeuren praten. Uitzonderingen bevestigen ook hier de regel, maar starheid is menselijk????

Ik denk dan aan de mogelijkheid dat een ''Mauro'' bij je in de klas zal zitten, bij je in de straat woont als buurmeisje/jongen bv. Misschien is het wel de beste vriend van je zoon of dochter, want ze komen net zo Nederlands over als jij en ik.. met of zonder zachte G of ander dialect. Het kan de jongen of het meisje zijn die je altijd de vakken ziet vullen in de supermarkt als bijbaantje en je altijd vriendelijk helpt.
Als die ''Mauro'' nou eens nadat je hem/haar hebt zien opbloeien en opgroeien uitgezet wordt omdat er geen bedreiging is in het land waar hij/zij zo goed als niets meer van af weet? Je ziet de pijn en twijfel bij hem/haar en de mensen om die ''Mauro'' heen.
Hebben we dan nog de zelfde mening over ''onze Mauro''? Mag/Moet deze wel blijven of zeg je bv tegen je buurvrouw of zoon/dochter... jammer, maar het is niet anders. Het kan namelijk wel anders... toch?

Dat soort gedachten gaan de laatste dagen steeds door m'n hoofd als ik meningen hoor en lees. Emotie gedachten, want over de politieke gedachten die ik er bij heb als ik een Christerlijke partij zo bezig zie begin ik niet eens over. Wat Bart Chabot zei tegen Bleker bij Pauw en Witteman gaf dat eigenlijk goed weer: vroeger hadden ze een naam voor mensen zoals die partij... ''farizeeërs'' en wat deed Jezus daar mee...?
Zelf denk ik momenteel vaak aan een mooie plaat die hing op m'n basisschool en waar onder stond: Laat de kinderen tot mij komen.....

Met heel m'n hart hoop ik dat al onze ''Mauro's'' die zich hebben geworteld in onze samenleving mogen blijven om verder hun leven op te bouwen. Voor hen en de mensen om hen heen......, maar wie ben ik....

Tot blogs,

Nak xx

Twee reebruine ogen.....

Als eerste persoontje zal ik toegeven dat ik enkele rare gewoontes heb. Dingen waar ik me gewoon lekker bij voel, maar die schijnbaar wat vreemd overkomen. Kan, prima, ik verander het niet.
Wat ik alleen niet snap is waarom er toch menig mens valt over mijn gespreken met mijn hond.
Iedere bezitter van een teckel weet dat ze heel goed zijn in conversatie. Als je, zoals ik, al ruim 10 jaar samen lief en leed deelt dan zijn onze gesprekken intiem te noemen. We weten alles van elkaar en kunnen met een blik of een gebaar snel iets duidelijk maken. Niets vreemds aan toch?
Dat zij het niet met woorden doet, maar met ogen, gebaren en een bepaalde blafhoogte en ik in gewoon Nederlands verandert niets aan het elkaar begrijpen.

Inmiddels is ze ca. 14 jaar en ze kan met sommige dingen moeilijk meekomen. Merk duidelijk haar opluchting dat muziek van zoon nu ergens anders luid door het huis klinkt. Is haar stijl niet. Af en toe staat ze nog even stil voor zijn kamer en zie je haar extra goed luisteren... en zuchten van genot. Het geluid van gillende kinderen... ze is al weer binnen voor je het weet. Het wordt haar te druk. Ze ergert zich zelf nog het meest aan haar altijd aanwezige nieuwsgierigheid, dat houdt haar van het middagslaapje af en dan is haar humeur beneden nul, laat staan haar geduld.

Ook heeft ze tegenwoordig nogal eens de behoefte om 's nachts het e.e.a. aan me kwijt te willen. Die mogelijkheid heeft ze, want het is bij ons bekend: 2 geloven op een kussen daar slaapt de teckel tussen.
Ze legt haar kop dan op die van mij en in het donker lees ik uit haar ogen dat er haar van alles dwars zit. Meestal gaat dit over een medebedgenoot. Deze heeft de gewoonte om te denken dat hij er alleen in ligt of maakt zo'n lawaai (in haar oren) dat ze aan slapen niet toe komt. Een flinke duw en het probleem is verholpen. Ik voel haar kop omhoog gaan, 4 poten in m'n buik en ze draait zich even lekker om. Zij slaapt en ik ben wakker.... Ach het went.
Het meeste wat we bespreken is geheim of totaal ongeschikt voor jeugdige lezers. Dat laat dan alle ''kijkwijzersymbolen'' zien.

Het mij moeten delen met andere beesten die mij ook zeer lief zijn heeft ze ingedeeld in blokjes van 2 minuten. Na die tijd duwt ze haar lange lijf er tussen en pakt ze haar plaats in de rangorde terug.
Ik bespreek met haar alles wat er zich in mijn leven afspeelt. Ze begrijpt me en ik krijg haar steun en liefde. Zij laat mij altijd merken hoe het met haar staat en ik begrijp haar, steun haar met veel liefde.
Samen lachen kunnen we ook, maar dat is niet zo moeilijk als je ziet hoe sommige huisgenoten zich hier gedragen. Ze kan echt schuddebuiken met opgekrulde lippen.. ziet er niet uit, maar ze heeft een pret dan! Mij uitlachen is ze ook een ster in. Dat doet ze met likjes en blafjes huppelend rondom me..

Al die jaren zijn we samen 1 en ik weet dat er een dag komt...., maar voorlopig is ze kiplekker, beetje grijs, hier en daar een rimpeltje en wat kleine kwaaltjes.
Ach ja.. je gaat op elkaar lijken nietwaar?


Tot blogs
Nak xx