Afgelopen week en vanmorgen gekeken naar alles wat zich rond deze jongeman afspeelt. Er is veel over te lezen en te beluisteren. Met grote regelmaat komt de naam "Mauro" terug in mijn hoofd Bijna iedereen heeft er een mening over, maar is die mening wel zo makkelijk te vormen?
Eigenlijk is dit meer een overpeinzing van mezelf. Bij Mauro hebben we nu een gezicht, een stem, een mens dus. We weten wie hij is, wat hij doet, waar hij vandaan komt en bij wie hij woont. Het is een leuke Limburgse knul uit een goed gezin. Er zijn zo'n 75 "Mauro's" in ons land wordt er gezegd.
Kinderen die op jonge leeftijd in ons land zijn opgenomen en daar hun leven zijn begonnen, want een goed leven daarvoor hadden ze niet, laten we daar eerlijk over zijn. Je wordt niet als kind naar een vreemd land gestuurd als je een gouden toekomst voor je hebt in het land van herkomst of dat je er zo gewild bent.
Met een soort van plaatsvervangende schaamte heb ik zitten kijken, luisteren en lezen. Volwassen mensen die zich in allerlei bochten wringen om maar zo redelijk mogelijk over te komen.
Niemand zal betwisten dat wet... wet is. Regels... zijn regels.. en toch zie je de gezichten in ''peins-stand'' als ze over het gebeuren praten. Uitzonderingen bevestigen ook hier de regel, maar starheid is menselijk????
Ik denk dan aan de mogelijkheid dat een ''Mauro'' bij je in de klas zal zitten, bij je in de straat woont als buurmeisje/jongen bv. Misschien is het wel de beste vriend van je zoon of dochter, want ze komen net zo Nederlands over als jij en ik.. met of zonder zachte G of ander dialect. Het kan de jongen of het meisje zijn die je altijd de vakken ziet vullen in de supermarkt als bijbaantje en je altijd vriendelijk helpt.
Als die ''Mauro'' nou eens nadat je hem/haar hebt zien opbloeien en opgroeien uitgezet wordt omdat er geen bedreiging is in het land waar hij/zij zo goed als niets meer van af weet? Je ziet de pijn en twijfel bij hem/haar en de mensen om die ''Mauro'' heen.
Hebben we dan nog de zelfde mening over ''onze Mauro''? Mag/Moet deze wel blijven of zeg je bv tegen je buurvrouw of zoon/dochter... jammer, maar het is niet anders. Het kan namelijk wel anders... toch?
Dat soort gedachten gaan de laatste dagen steeds door m'n hoofd als ik meningen hoor en lees. Emotie gedachten, want over de politieke gedachten die ik er bij heb als ik een Christerlijke partij zo bezig zie begin ik niet eens over. Wat Bart Chabot zei tegen Bleker bij Pauw en Witteman gaf dat eigenlijk goed weer: vroeger hadden ze een naam voor mensen zoals die partij... ''farizeeërs'' en wat deed Jezus daar mee...?
Zelf denk ik momenteel vaak aan een mooie plaat die hing op m'n basisschool en waar onder stond: Laat de kinderen tot mij komen.....
Met heel m'n hart hoop ik dat al onze ''Mauro's'' die zich hebben geworteld in onze samenleving mogen blijven om verder hun leven op te bouwen. Voor hen en de mensen om hen heen......, maar wie ben ik....
Tot blogs,
Nak xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten