Dag lieve meis......

Nu lig je nog naast me, uitgestrekt langs m'n been. Je kreunt en hijgt wat in je slaap. Ik kroel je nek, maar je lijkt het niet te voelen. Als je wakker bent kijken je ogen langs me heen, je lijkt me niet te horen. Je legt je kop op m'n bovenbeen en zucht. Je kijkt in de verte, je ogen zijn nat, echt nat... huil je?

Pijn voel je niet, maar of je verder nog je gevoelens kan uiten? Je staart ligt stil, dat zegt alles. In al die 15 jaren van je leven heeft hij nooit stilgestaan, behalve als je weer een streek had uitgehaald en betrapt werd. Je bent een open boek voor mij. Ik voor jou ook. Wat hebben we een gesprekken gehad samen, jij weet dingen die een ander niet eens kan vermoeden. We hebben samen gehuild, maar vooral gelachen. Je bent zo ondeugend, of was, ook dat is al een tijdje weg. Je bent vlak, moe, op........ Voor mij probeer je soms nog dingen, toen we enige tijd geleden 4 dagen uit elkaar zijn geweest, wat had jij het toen slecht, .... ik ook. Ook al was je toen al niet jezelf meer. Je vreugde was immens toen je me weer zag en toen je weer naast me kon kruipen. Het gaf je even je oude ik terug. Ze mochten amper wat met me doen, je hield iedereen strak in de gaten.

Eigenlijk weten we het al sinds de warmte afgelopen zomer. Je kon dat niet meer aan. De hitte was je te veel. Ik heb die warmte, samen met je, vervloekt. In de avond kwam je wat tot leven en 's nachts rende je door de tuin. Vermoeiend was je, maar jij kan dat maken! Je komt met kromme kont, helemaal hyper, naar me toe rennen. Kom spelen, nu nog even. Het is 4 uur 's nachts......

Het is voorbij. Nu ik deze blog, voor jou, verder tik, tik ik voor het eerst zonder jou naast me, zonder je blik naar mij, die zo koppig en vasthoudend kon zijn. Die blik van, schiet op, we gaan samen wat leuks doen! Dat eeuwige getik.
Ik heb het koud. Ik voel me niet heel.
Jij hebt rust. Verdiende rust, maar ik het tegenovergestelde. Ik mis je. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik je bruine ogen, met die ondeugende blik. Op standje: ik luister toch niet..... Moeilijk.

Dank lieve Dust, mijn meis, voor zoveel moois. Ik zal voor alle herinneringen blijven zorgen. Ons leven samen zit gebeiteld in mijn hart en ik zal denken aan wat je meegaf. ''Maak je niet druk, ik ben er toch?'' Je bent er nog, in m'n hoofd, ziel, hart. Vanavond praten we nog even ok? Net als altijd. Er is zoveel gebeurd vandaag. Je hebt wat gemist hier.

Lieve schat, tot laters..... en geen katten pesten daar!!!!

Liefs
je beste vriendin xxx

Winterschilder, ik?

Net de najaar- (ietwat laat)/winterkleuren qua make-up mogen aanschouwen. We gaan steeds donkerder en de lippen en ogen mogen gelijk...er hoeft er niet meer 1 op te vallen. Of was het de bedoeling dat ze alle twee gaan opvallen. Oeps, gaan we weer. Ieder jaar neem ik me voor dat het me nu gaat lukken. Ik kan het! Ik kan meer dan een kleurtje op de lippen stiften en een roller langs de wimpers halen.

Alleen tot nu toe niet. Schoonheidsspecialisten hebben me het voorgedaan. De kleur op de wangen in een driehoek uit laten vagen... Als ze dat zeggen, ben ik ze al kwijt. Doen ze het voor, gaat dat in zo'n tempo dat ik het vervagen zie gaan langs m'n voorhoofd. Voor alles een andere kwast. Ik gebruik geen kwasten. Gelukkig mag dit sinds het najaar/winter met de vingers. Moet juist, je moet het met je vingers uitvagen. Ja, hoe weet ik nog niet, maar het klonk makkelijker dan met kwast.
Lippen stift ik gewoon met die kleur die naar boven en beneden rolt. Dus als hij minder gevuld is, dan rol ik wat verder omhoog. Doe het ook zonder spiegel. Voor de spiegel ga ik er altijd naast... Moet je omhoog in het midden van je bovenlip, zit ik bijna in m'n neus. Heb het met kwastje geprobeerd, maar dat is voor mij alleen geschikt als ik ze zou laten botoxen.

Dan moet je dit jaar de bruine tinten met je vingers op je ogen wegvagen en als eyeliner (voor de niet weter: een soort verfstreep langs je ogen) gebruik je dan groen. Waarom groen? Ik hou niet van groen en groen staat mij niet. Zwart mag ook. Als ik dat zou doen dan denken ze weer dat ik gothic ben. Een smal streepje is voor mij niet weggelegd. Het is bij mij altijd het grove werk. Fikse lijnen, dan zie je het mislukte uitvagen niet. Als dan je echtgenoot achter je langs loopt en de watjes en je mascararoller voor je neerlegt, zeg het maar, dan is het teken duidelijk. Je zit er niet op je mooist bij. Ik zeg het netjes. Het lukt niet. Gelukkig mogen de wenkbrauwen iets voller en daar met een potlood in te gaan kleuren, dat haal ik echt nooit meer in m'n hoofd. Details bespaar ik u. Poederen met een kwast? Dat is niet mogelijk. De poeder ligt op je kleren en je gezicht heeft er sproeten bij.

Heb op internet weer een filmpje gevonden dat het mij gaat leren. Ik geef niet op! Niet dat ik zo nodig in de kleuren wil, maar ik wil het wel kunnen, voor als ik wel wil. Bent u er nog? Al laat ik foundation (voor de niet weter: smeersel in bruintinten op je gezicht) voor wat het is. Ik heb nog steeds een trauma van een vroegere werkkring. Kwam je 's morgens binnen en daar zat ze weer. Op 18 januari of ze net weer 3 weken naar de Canarische Eilanden was geweest. Iedere dag. Gezond kleurtje vond ze, ik heb er wat naar gestaard. Donkerzand (ja dat weet ik ook nog) bruin op gezicht en rode konen, keurig gevaagd, ogen aangepast aan de kleding en zwarte, veel te lange, waar koop je die, wimpers. Lippen met eerst een streep om de mond en dan keurig in de lijntjes ingekleurd. Dat kon ze wel... kleuren. Werken wat minder... Ach, ieder z'n kwaliteiten, niet waar?

Mocht het me een keer lukken om te voldoen aan die idiote modegrillen en voorschriften om ons te doen geloven dat we zonder al die verf en poeder niet mooi genoeg zijn, dan laat ik het u pagina groot zien. Ik probeer al een tijdje, dus het kan zijn dat het een collectie wordt, niet als boven beschreven...wat jaren later denk. Ik ga op les en ik ga er voor!!! Ik wil kunnen schilderen en uitvagen. Wenst u me succes?

Tot blogs
Marnel xx