Schrijf het van je af en laat het lezen. Misschien hoef
je dan niet steeds uit te leggen, is er meer
begrip.
De laatste raad van het gesprek vandaag met m’n
artsenketen. We hebben besproken hoe ik het beste de komende periode en hoe het
verloop van alles is kan leven. Leven zodat ik het nog leefbaar vind.
Ik zal het proberen. Hoe voel ik me? Waardeloos, vaak
eenzaam in de pijn en manier van leven. Schuldig tegenover hen die ik lief
heb. Soms angstig wat de toekomst gaat
brengen. Moe van het op moeten passen wat ik zeg, uit moeten leggen (voor vaak
de tigste keer). Hoofdpijn van het lopen tegen muren van beton. In de steek
gelaten en verdrietig.
Dit tik ik alweer met terughoudendheid, stel je voor dat
iemand zich gelijk aangesproken voelt. Volgens m’n reumatoloog voelt diegene
zich dan niet voor niets schuldig en is het niet aan mij om terughoudend te
zijn, maar aan diegene om eens na te denken en zichzelf eens even te vergeten.
Zal wel, zover ben ik nog niet.
De lijst met ziektes en kwalen bespaar ik vooral mezelf
met tikken, dat trekken m’n armen niet. Alleen is er de laatste maanden erg
veel bijgekomen en is mijn lichaam en ik gaan protesteren. Begrijpelijk dat
juist datgene voor stress zorgt en dat juist alles uitvergroot. Ik moet eens beseffen dat ik een ernstig ziek
persoon ben die iedere dag moet vechten om overeind te blijven…..
Heeft ze het over mij? Zo heb ik het niet willen en mogen
zien. Veel houd ik stil. Nog een keer in een kamer neergezet te worden om te
vertellen waarom ik vaak niet kan, want volgen wat ik mankeer kunnen ze niet
meer. Sporten en diëten dat gaat vast helpen. Nog voel ik de vernedering van
toen. Het achter mijn rug praten kan ik vermijden door niets te zeggen en
vrolijk te tikken over Kerst bv. Waanzin, maar ik laat mezelf niet meer zien.
Ik word niet meer geaccepteerd zoals ik nu ben. Ergens mee naar toe…. Te lastig.
De messen in mijn hart kunnen er niet meer uit momenteel, volgens m’n assistent
die iedereen bij elkaar houdt in de keten. Bij hen mag ik mezelf zijn en
huilen, vloeken, schelden, vragen, jaloers zijn, etc.
Vandaag ging het gesprek over hoe verder dus….. Ik ga
even verder op mijn manier. Ik krijg hulp, gelukkig wel. Ik ga geen afspraken
buiten de deur meer aan, dat kan mijn lichaam momenteel (wanneer wel? geen
idee) niet aan. In de ochtend (het schijnt nog steeds niet door te dringen) ben
ik niet bereikbaar. Dan wordt er aan mij geknutseld door wie dan nodig zijn en
door de grootste liefde van m’n leven, die steeds klaarstaat en de enige is die
probeert te snappen hoe moeilijk het leven voor mij geworden is, maar ook bang.
Bang dat er nog meer bij komt. Bij ieder onderzoek praten we elkaar moed in en
giechelen we van nervositeit. Wat het gekste is: hij houdt nog steeds zoveel
van me. Meestal voel ik geen liefde meer van anderen. Ik voel me teveel, het is
gewoon dat ik er niet ben, dat we vaak vergeten worden. Dat juist je leven door
kan gaan als je hoort wat anderen doen, waar ze zijn, de gewone dagelijkse
dingen, dingen die ik moet missen en hij daardoor ook vaak.
Ik ga proberen om in dit huis, wat ik nog geen thuis kan
noemen, proberen rust te vinden. Proberen eten weer lekker te vinden. Proberen
regelmaat in de medicijnen te vinden zonder dat ik ook beroerd word.
Kijken/zoeken of er nog iets is wat ik kan doen. Er is een goed idee van de
neuroloog. Moet er meer met hem over praten en met de assistente.
Nee zeggen, zonder me schuldig te voelen. Ik heb hier
niet om gevraagd. Vechten voor een eigen leven wat nog waard is geleefd te
worden. Hopen dat alles wat rustiger wordt en ik besef en accepteer dat ik het
hoofdzakelijk alleen moet doen. Dat is me wel duidelijk geworden.
Tot zover deze woorden. Er komen de komende periode
ongetwijfeld nog meer overdenkingen en vertellingen van de keten gesprekken. Ik
vind het voor nu even genoeg. Nou ja ik….mijn armen geven het op en mijn
concentratie ook…….
