Al is de leugen......

Even de behoefte aan zo'n ''ik tik van me af'' blog..., dus als je denkt een gezellig stukje te lezen... sla deze dan ff over..
Vanaf 31 januari beweeg ik me voort in 1 van de achtbanen die Nederland rijk is. Uit mezelf zou ik nooit in zo'n ding stappen, maar deze ben ik in gesmeten! In plaats van een mok thee en het bijpraten na een weekend, het hebben over de betalingen die nog open stonden was daar ineens de mededeling... faillissement aangevraagd! Nee niet van ons, maar van het bedrijf waar dat geld dus vandaan moet komen.
Daar zit je dan te kijken naar mensen die je dierbaar zijn geworden en je ziet hun gezichten met alle emoties die ze voelen bij een bericht wat ze nooit verwacht hadden....
Als ik eerlijk moet zijn en in je blog probeer je dat... had ik sinds december 2010 al wat twijfels over de gang van zaken, maar als ik dat stel enthousiaste mensen zag werken dan druk je dat weg en denkt.. alles trekt aan zeggen ze toch in Den Haag???... hier ook...komt goed!
Geen cent kregen ze voor hun harde werken in de week tussen Kerst en Oud en Nieuw en de hele maand Januari. Ze hadden er eigenlijk al met smart op zitten wachten, maar de betalingen van de salarissen waren altijd wat laat...
Twee ''bazen'' die keken met een gezicht waar de zieligheid van afdroop, maar iedereen resoluut naar huis stuurden met de opmerking dat de curator wel contact met ze zou opnemen. Medelijden alom.
Een lief personeelslid van bijna het eerste uur bood aan om naar haar huis te gaan met wie mee wilde om te praten en het te laten doordringen... met elkaar je af te vragen wat nu???
Na telefoontje ben ik ook naar ze toe gegaan... je slaat wat armen om ze heen, probeert wat positiefs te zeggen.. wat me niet meeviel... aangezien ook wij dus naar het geld kunnen fluiten.
Bijna iedereen was aanwezig, veel werd er op het ''Net'' opgezocht.. UWV bellen..etc.. etc..
Tot zo ver het normale trieste gebeuren rond een faillissement, afwachten maar dus... Helaas bleek al gauw dat er wat dingen niet normaal waren.
Tijdens het samenzijn viel mij al op dat enkele personeelsleden een wat vreemde reactie hadden op het hele gebeuren, aangezien, zeker voor hen, dit een mega klap moest wezen...
Het gemak van connecties in de journalistieke en juridische wereld kwam me goed van pas. Al snel werd duidelijk dat er een spelletje was/is gespeeld... een spel met mensen en hun inzet, gevoelens etc.
Om van dag tot dag te beschrijven hoe en wat is me te veel, om te beschrijven hoe ik mensen thuis of aan de telefoon sprak die zich zo vertrapt, belazerd en compleet van de wereld voelde..... dat lukt niet eens met woorden.
Altijd is er gewerkt vanuit het idee een hechte groep te zijn die elkaar steunde door dik en dun, ze wisten veel van elkaar. Dat gevoel spatte uiteen na wat onderzoek en dat maakte van de klap een gevoel van ''aanranding''.
Weken voor het gebeuren was het al bekend... was er al een nieuw pand gehuurd en een nieuwe naam bedacht... en waren 3 van de collega's op de zondag er voor nog even wezen praten (ook die maandag er na waren ZIJ er bij)....zij waren hun baan niet kwijt (deden net alsof).. dinsdag zijn ZIJ gewoon aan het werk gegaan...even vanuit huis en al gauw vanuit het nieuwe pand...met andere eigenaar volgens de Kamer van Koophandel en die nieuwe naam.... Finalutions!
Nou ''final'' was het zeker qua gevoel naar sommige mensen die je als ''collega's in het extra'' had behandelt en waar je vertrouwelijk mee om ging.... Vreemde constructies met op naam gestelde BV's......
Verslagenheid maakte voor mijn ogen plaats in een enorme woede en teleurstelling in mensen. Mensen die je glashard hebben voorgelogen. Mensen die je vertrouwde...... Mensen met veel mooie woorden en veel lelijke eigenschappen blijkt nu.
Als ''langs de lijn'' kijker werd ik er misselijk van...steeds als ik weer een nieuw feit onder ogen kreeg... 's avonds in bed dacht ik aan die lieve mensen die thuis verslagen amper aan een toekomst dachten, maar volledig vast zaten/zitten in die achtbaan. Meer details hou ik maar voor mezelf... ze zijn ook niet meer belangrijk. Niemand is er mee geholpen en ik weet zeker dat ze er allemaal beter van zullen worden!!! Zij wel... die anderen niet...die zijn zo veel moois verloren. Zoiets als..je ziel verkopen??? Geen idee, maar ik hoop dat ze er mee kunnen leven, eerlijkheid had ze gesierd, had ook begrip gekregen...
Voor mij is die achtbaan vanmorgen hopelijk wat op de rem gegaan aangezien het zoeken naar onze toekomst ook door moet gaan en er nog veel zal moeten gaan gebeuren om bovenop dit ''mensenspel'' te komen. Wel zal mijn deur altijd open blijven staan voor de lieve mensen die ik heb leren kennen daar en waar ik nog veel aan denk. Voor sommige is het alleen een ''final'' goodbye. In al m'n pogingen om redelijk te denken heb ik hen niet meer kunnen plaatsen, ook ik ben maar een mens en ja ook ik heb momenteel te neiging om eens flink de boel op stelten te zetten, maar dat geeft me geen voldoening en kost me kracht en die gebruik ik liever voor mezelf... ze zijn het niet waard..... ze zijn niets waard....

Heel veel liefs en kracht voor veel mooie mensen, dat geef ik liever weg nu.... zij zijn het zo meer dan waard!!!!!

tot blogs!
Nak x