Onzichtbaar - zichtbaar 2-1

Met harde hand voel ik me weer meer onzichtbaar dan zichtbaar ziek worden. Voor mij houdt dat dus in dat ik met enorme kracht voel terugkomen dat waar ik even niet mee bezig wil zijn na een operatie aan de zichtbare ziekte. Aangezien de operatie niet helemaal verliep zoals werd verwacht en ik (volgens arts) nogal hardhandig aangepakt moest worden  is het onzichtbare momenteel in protesteer-stand.

Jullie kennen het wel. Een goede dag en je doet gelijk even alles wat je een week lang je hebt voorgenomen als die dag kwam… wetende dat de volgende dag jou gaat uitlachen om gisteren. Zoiets voel ik nu, maar dan een goede dag na een kwartaal aan voornemens of zoiets…. en DIE DAG er na. Reuma-gevoelige delen laten 24 uur per dag weten dat ze het niet eens zijn met wat er is gebeurd. De rug is met geen mogelijkheid meer recht te krijgen. De nachten duren uren en de dagen verlopen ‘vierkant en poezelig’, oftewel tv, laptop en m’n kroelkinderen.

De spieren, pezen en alles wat gehecht is gaat de ontstekingsfase in of dreigt daarmee. Er was me beloofd dat de pijn van het zichtbare na de operatie beduidend minder zou worden. Dat klopt, maar dat onzichtbare heeft zich duidelijk verwaarloosd gevoeld.  Gesprekken met de deskundigen, die zich telefonisch heel trouw blijven melden brengen geen betere boodschap dan wat mijn lichaam me verteld. Heel naar, maar de operatie was noodzakelijk…. Vertel mij dat niet, maar die onzichtbare vijand in mij! Ook het geruststellende ‘’over twee weken ben je hier weer en dan kijken we verder wat we gaan doen… ‘’. Laat dat mij nou heel niet geruststellen. Dat onzichtbare wil niet meer genegeerd worden, dus zal er meer bij betrokken moeten worden, een eigen stem in de behandeling krijgen. Gelukkig zijn deskundigen en ik dat eens!

Heel gek, maar na jaren van onzichtbaarheid drijft het me nu tot zichtbare emotie. Ik leefde met wat het met me deed en baalde af en toe wat, maar nu ben ik boos en haat het onzichtbare… Het is nu een vijand en ik kan niet winnen!  Heb het lef om je zichtbaar te laten zien, daar kan ik wat mee! Het is te veel beperking, pillen, behandelingen, pijn en te weinig zekerheid en zichtbaarheid. Het is dus beiden TE. 

Tuurlijk gooi ik het hoofd omhoog en ga ik de strijd met beiden gevechten nog harder aan dan normaal, maar ook ik heb een grens…. Ik ben namelijk zo moe…. zo vreselijk moe… en teleurgesteld… en teleurstelling doet ook zo onzichtbaar pijn… , zou dat wel beseft worden?

Tot blogs

Nak xx

Dit nummer is voor hem en hen die er momenteel altijd voor me zijn.... en dat vraagt wat ;)